De deur naar de vrijheid staat op een kier voor de ouders van het zogenaamde ‘probleemkind’. Ze vangen af en toe een glimp van het zonlicht op, wanneer ze zich omdraaien en die kant opkijken. Toch is de neiging groot om steeds te blijven herhalen hoe dik de muren van hun gevangenis zijn. Anderen erop te wijzen hoe stevig de tralies zijn. Elkaar eraan te herinneren hoe lang ze al vast zitten.
‘Er is in essentie niets aan de hand met dit kind. Ze is heel en compleet van binnen. Onbeschadigd.’ ‘Ja, maar….ze heeft in haar leven zoveel meegemaakt’ (kop tegen muur).
‘Iedereen heeft de mogelijkheid om de onveranderlijke waarheid achter het leven te herkennen en te ontdekken wat de rol van het denken is in de menselijke ervaring’ ‘Ja, maar…ze heeft al talloze therapieën gehad de afgelopen jaren en niets hielp’ (kop tegen muur).
‘Kijken naar en reageren op gedrag is niet nuttig. Weet dat eigen inzicht voor een totale transformatie kan zorgen’. ‘Ja maar, ze valt steeds terug in verslavingsgedrag’ (kop tegen muur).
Uit angst voor het onbekende en omdat iedereen om hen heen nu eenmaal met de kop tegen de muur blijft lopen, durven ze bijna niet om de hoek van de deur te kijken. Nog niet. En dat is begrijpelijk en niet erg. Maar ze weten dat de duistere gevangenis van hun gewoonte-denken open is. Voel jij je ook gevangen in een situatie met je kind? Heb je het idee dat je telkens tegen een muur oploopt? We gaan graag met je in gesprek. Vanuit een heel ander uitgangspunt dan je wellicht gewend bent. Waardoor de mogelijkheid ontstaat om op te voeden vanuit een volkomen fris perspectief.
