Ik hoor een verhaal over een kind met een eetstoornis. De te hulp geroepen instantie heeft een standaard behandelplan klaar; het kind moet eerst aankomen, dan kan de ‘echte’ behandeling beginnen. Voor mij is dat hetzelfde als iemand die toevallig een fobie voor muizen heeft ontwikkeld proberen te helpen door hem eerst in een bak met muizen te duwen, zodat er vervolgens gepraat kan worden over waar je gevoel van welzijn vandaan komt.
Zou het kind dat kunnen horen, zittend in die bak met muizen? Hoe lang proberen we al te werken aan afwijkend gedrag en hoe effectief blijkt dat te zijn? Persoonlijk lijkt het me logischer om het kind direct te wijzen op zijn innerlijke kracht, wijsheid en vrijheid. Iemand die op die manier liefdevol begeleid wordt zal vroeg of laat ál zijn angsten achter zich laten.
