Hoe ik innerlijke rust kreeg
Ik zit in het zonnetje in mijn achtertuin. Voeten hoog op een stoel tegenover me. Ik hoor mijn Macbook suizen (hij heeft het heet in de zon) en de vogeltjes fluiten. Ik ben gewend aan het orkest rondom mijn huis dat zelfs niet stopt voor de grote rode kater die over het gras banjert. Vaak hoor ik het concert niet eens, zozeer ben ik eraan gewend. Maar het is luid, helpt visite me herinneren als ik bezoek heb. Grappig genoeg valt het me wél op als er plotseling geen vogels te horen zijn. Wat hier in Soest soms gebeurt vlak voor een storm en wat me vorig jaar ook opviel toen ik hoog op een Noorse berg stond.
Het doet me denken aan stress – en dan met name stressvolle gedachten. Die waren – pré 3P – net zo voltallig in mijn hoofd aanwezig als de vogeltjes in mijn tuin. En minstens zo luid. Er was een onophoudelijke mentale jamsessie gaande maar daar was ik zó aan gewend dat ik me er niet bewust van was. Sterker nog, ik dacht dat ik best een stressloos leven leidde, met mijn 28 uur werken in de week en ruim voldoende tijd voor rondlummelen.
Het viel me niet op dat mijn hoofd op een volière leek met eindeloos tjilpen, koeren, kraaien en fluiten over… nou ja, eigenlijk alles waar ik onzeker of ongerust over kon zijn. En dat was nogal veel, zie ik achteraf. Maar ik was zo gewend aan het stressvolle gedachten-getjilp dat ik het zelf niet door had.
Tot het stiller werd. De vogels gevlogen leken. Of de volière in elk geval een stuk leger was dan voorheen. Dat voelde vreemd. Ik moest eraan wennen. Er was ineens iets weg waarvan ik niet wist dat het er voortdurend was maar toen het eenmaal rustiger in mijn hoofd was… wow! De ruimte. De rust. De diepe slaap. De innerlijke kalmte die ik blijkbaar nooit gekend had. Zonder het te weten, was dit waar ik altijd naar op zoek was geweest.
Ik stommelde tegen innerlijke rust aan en had er voor mijn gevoel niks voor gepresteerd. Ik had slechts kennis gemaakt met de drie principes. Zonder hard te werken, te oefenen of te streven had ik hier een daar een inzichtje op gedaan over hoe Mind, Bewustzijn & Denken de menselijke ervaring creëren. Wat genoeg bleek om een volledig fanfare-orkest terug te brengen tot een harmonieus strijkkwartet.
Hoe lekker is dat?
PS: Klinkt dit als iets dat jij ook zou willen? Laat mij je helpen tijdens de Shiftdag op 6 juni aanstaande. Je bent welkom.