Ze is bang dat ‘het’ niet goed komt met haar. Wat ‘het’ is, is niet altijd (even) duidelijk. Maar angst is er eigenlijk altijd. Angst dat het niet goed met haar zal aflopen. Dat er ooit iets mis zal gaan waarvan ze niet meer kan herstellen.
Dus is ze krampachtig op zoek naar controle in alle aspecten van haar leven. Je zal haar nooit zonder make-up het huis zien verlaten. Altijd ziet ze er tot in de puntjes verzorgd uit. Ze weet tenslotte nooit wie ze tegen zou kunnen komen. Haar man draagt ze op om klusjes te doen, omdat ze bang is dat ze anders niet gebeuren. Ook al moet ze meestal alles wat hij gedaan heeft opnieuw doen, want het is nooit genoeg. Datzelfde geldt voor haar kinderen: die moeten naar mama luisteren. Zo is er bijvoorbeeld een specifieke manier waarop ze de vaatwasser moeten inruimen zodat de vaat schoon wordt. Een manier die niemand lijkt te kunnen nabootsen, overigens. Dus doet ze het altijd maar zelf. Verder is de hond zo getraind dat hij al haar commando’s opvolgt. Toch mag hij nooit los, want dan zou hij wel eens weg kunnen lopen. Op haar werk controleert ze alles minstens drie keer voor ze het aan haar baas laat zien. En samenwerken met collega’s? Haar grootste nachtmerrie.
Het maakt haar niet gelukkiger, al dat controleren. Sterker nog, ze voelt zich er vaak ellendig door. Want ze is continu druk in haar hoofd en slaapt slecht. Door alle druk die ze op zichzelf legt wordt ze kribbig en snauwt ze tegen haar gezin. Daar moet ze zich dan weer schuldig over voelen, denkt ze. Nog iets waar ze zich dagelijks zorgen om maakt.
En dat allemaal terwijl het tegenovergestelde steeds bewezen wordt: al dat piekeren over alles wat onder controle gehouden zou moeten worden is helemaal niet nodig. Als ze te weinig tijd heeft, vallen er afspraken weg. Is ze te laat, dan is de trein of haar afspraak dat ook. Is de vaatwasser per ongeluk toch op de verkeerde manier ingeruimd en al aangezet, dan komt de vaat er toch schoon uit. Grotendeels in ieder geval. Linksom of rechtsom, het blijkt nooit zo lastig te zijn als ze denkt.
Maar zelfs als het dat wel was, heeft ze (net als ieder ander mens) een oneindige veerkacht in zich waardoor ze altijd op haar pootjes terecht zal komen. Net zoals katten dat doen. Ze hoeft niet alles in het heden onder controle te houden om te voorkomen dat er in de toekomst iets onprettigs zou kunnen gebeuren. Wat er ook op haar pad komt, ze heeft in het moment de wijsheid om ermee om te kunnen gaan. Ik gun het haar, dat inzicht.