Een serie op Netflix leverde weer eens inspiratie op. We keken Timeless. Een reeks verhalen waarin een tijdmachine een grote rol speelt. Twee groepjes mensen reizen heen en weer door de tijd om dingen in de geschiedenis te veranderen of juist in stand te houden. Beide teams hebben natuurlijk een ander idee over de dingen hadden moeten lopen. Dat houdt de spanning er een beetje in.
De veranderingen die ze in het verleden teweeg brengen, bijvoorbeeld het vermoorden van iemand, heeft gevolgen voor het heden. Elke keer dat de tijdreizigers terugkeren zijn er resultaten die ze soms wel en soms niet verwachten of wensen. Zo heeft één van de vrouwen ineens geen zus meer.
Om het geheel nog ingewikkelder te maken, ontstaan er ook liefdesrelaties tussen verschillende mensen. En daarmee strubbelingen tijdens de reizen naar het verleden en in het nu. Een ruzie in 1789 die dwars lijkt te blijven zitten in 2019. Op een gegeven moment zegt de ene geliefde tegen de andere, met spijt in de stem: ‘The only thing that stands between us is a past that only you and I remember‘. Het enige wat tussen jou en mij instaat is een verleden dat alleen jij en ik ons herinneren.
Dat vond ik een fantastische aanwijzing over de werking van de menselijke ervaring, die uitsluitend via denken (en daarmee voelen) in het bewustzijn kan verschijnen. Dat denken is vrijwel altijd tijdreizen. Je partner komt binnen en je herinnert je dat hij vanmorgen een in jouw ogen rotopmerking maakte. Je wordt wakker naast je geliefde en denkt terug aan het moment waarop zij gisteren naar een ander keek met een in jouw beleving geïnteresseerde blik. Of die prachtige bos rozen voor je meenam waar je zo van houdt. Zelden nemen we die ander helder waar. Zelden is er een compleet ‘neutrale’ (liefdevolle!) verschijning in het bewustzijn.
En wees gerust, dat hoeft ook niet. Het is best wel handig om je te herinneren met wie je ook alweer getrouwd bent in deze prachtige wereld van de vorm. Maar als het dreigt te wringen en schuren in de dagelijkse omgang, kan het enorm verhelderend zijn om je te realiseren dat je aan het tijdreizen bent in ruzies en ergernissen. En dat wat er in het verleden heeft plaatsgevonden niet bestaat buiten je herinneringen. Hoeveel mensen ook nog weten wat er gebeurd is en hoe graag sommige vriend(inn)en ook met je willen tijdreizen.
‘Het enige wat tussen jou en mij in staat is een verleden dat alleen jij en ik ons herinneren’. Hoe mooi om je te realiseren en hoe helder, fris en liefdevol wordt het dan, in de relatie.
(En uiteindelijk, voor wie nog dieper wil kijken, is het enige wat tussen jou en de ander instaat slechts de illusie van afscheiding. Zonder die gedachte is alles Één en pure liefde.)
