Vroeger had je waarschijnlijk de goedkeuring nodig van je ouders om sommige praktische dingen te ondernemen, maar ook hun goedkeuring over jou als persoon en je gedrag leek vrij belangrijk. Tot je besloot dat je groot genoeg was en zonder hun goedkeuring (verder) kon. Toch blijft er, soms op een heel subtiele en ongemerkte manier, behoefte bestaan aan goedkeuring. Van je leeftijdsgenoten, je partner, je collega’s, je geloofsgenoten, je mede-ondernemers of zelfs je klanten. Is het een obstakel? Een oeroud patroon waar we vanaf moeten, of iets wat makkelijk kunnen doorzien?

Share This