Leven beleeft Denken begrijpen we vaak in eerste instantie op een heel persoonlijk en psychologisch niveau. Je kunt merken dat je leeft (hoop ik), je weet dat je bij bewustzijn moet zijn om iets te kunnen ervaren (vermoed ik) en met betrekking tot het derde principe, denken, kunnen we zien dat je wel moet weten/ benoemen wat je ervaart om er ‘iets van te maken’. Denk ik :-). Samengevat checken we dan:
Leef je? Ja? dat is Mind.
Ervaar je? Ja? Dat noemen we Consciousness.
Denk je? Ja? Dan is Thought in werking.
En dat laatste zou ik eigenlijk nog liever willen vaststellen met de vraag: Lijkt het of er meer dan Een (ding) in de wereld is? Ja? Dat is Thought.
Eenvoudig. Eenduidig. Een uitnodiging om zelf te kijken. Kun je dit zien? Kun je hier ook stoppen?
Wat mij betreft wel, want je kunt zo alle menselijke ervaringen toetsen en begrijpen. Maar voor het kritische brein is het niet genoeg. Het verstand wil graag weten hoe dit dan met dieren zit, hoe het werkt met een echt probleem, hoe andere mensen in hemelsnaam ook een gedachte in of van ons kunnen zijn, hoe je dit toepast, hoe dit zich verhoudt met iets wat in het verleden gebeurd is, waar je een ziekte of pijn in dit paradigma inpast, en hoe je dit met kinderen ‘doet’ of deelt?
En hoewel al deze vragen de zaak ingewikkelder lijken te maken dan die 3 principes zijn, is het antwoord eigenlijk ook weer heel eenvoudig en eenduidig: want ook dieren, andere mensen, het verleden, ziekte en pijn en zelfs je kinderen kunnen uitsluitend ervaren worden via Denken, Bewustzijn en het feit dat je Leeft. Anders gezegd; jij kunt je hier alleen een voorstelling van maken dankzij het Denken, Bewustzijn en Mind (de 3 principes).
Als we eerst een object of concept benoemen en dan willen weten hoe de 3 principes voor of met betrekking tot dit object of concept werken, zijn we bezig met de analyse van iets wat al gecreëerd is via die 3 principes. En dat is wat ons betreft best een leuke mijmeroefening en bezigheid, maar uiteindelijk niet de richting om in te kijken. In plaats daarvan wijzen wij liever op het feit dat het in essentie Niets is. Want daarmee kom je op een dieper niveau van dit begrip terecht.
Vaag? Dan kom ik met een voorbeeld:
Als we ons een voorstelling maken van een probleem van een medemens (zie je die zieke vriendin voor je?), vergeten we dat zowel de ziekte als de medemens een voorstelling (in jou) is. Niet alleen op dat moment, maar ook als ze voor je staat en je verschijnselen van de ziekte waarneemt. Zo kunnen we concluderen dat je een voorstelling (zorgen) maken over een voorstelling een ‘down the rabbithole’-beweging inhoudt die de zaken er niet eenvoudiger op maakt. Ons verder afdrijft van de waarheid.
Ons realiseren dat dit zo werkt, laat ons eerder ‘achterover leunen’ en (voorbij je neiging tot snel fiksen, sussen, omdenken, geruststellen of mee-lijden) helder zien wat er eventueel moet of mag of kan gebeuren. Wetend dat er niets anders aan de hand is dan de 3 principes in beweging. Zoals altijd. Zoals overal.
Afbeelding van Klaus Hausmann via Pixabay
