Vóór je samen rond de tafel gaat zitten om die ene kwestie te bespreken; realiseer je dat er geen twee mensen dezelfde gedachten, opvattingen en overtuigingen hebben. Er zijn derhalve ook geen twee mensen die in dezelfde realiteit leven. We kunnen zelfs de ander niet ervaren buiten de gedachten die we over hem of haar hebben. Zonder de bril waardoor we naar de ander kijken. (Want als we die afzetten, zijn we één, in liefde.)
Deze realisatie maakt het mogelijk dat je nieuwsgierig bent naar de visie van je gesprekspartner, zonder te willen dat die ander het ziet zoals jij het ziet. Het zorgt ervoor dat je snapt dat die ander niets fout doet (en jij ook niet!) Het kan ertoe leiden dat je begrijpt dat die ander, net als jij, in elk moment zijn gedachten voelt en niet iets wat in de buitenwereld plaatsvindt. En dat is een heel belangrijk onderscheid.
Want we denken dat we ons ergeren aan bijvoorbeeld rondslingerende troep, maar we voelen onze eigen geërgerde gedachten. We denken dat we boos of verdrietig zijn omdat de ander zich op een bepaalde manier gedraagt, maar we voelen onze boze of verdrietige gedachten. We denken dat we ontevreden zijn omdat we iets tekort komen, maar we voelen onze eigen gedachten van tekort en ontevredenheid. Kijk maar eens hoe je reactie op een zelfde soort situaties op verschillende momenten heel anders kan zijn. We kijken door donkergekleurde glazen (gedachten) en we ergeren ons dood. We kijken door een andere bril (andere gedachten), een minder donkere, en we maken er geen punt van.
Als dit allemaal helder is, kun je samen rond de tafel en in alle liefde, openheid en met nieuwsgierigheid naar de kwestie kijken, als die er dan nog is. (En zo ja, dan kom je daar zeker uit.)
