De mensen om je heen; het lijkt een hot item te blijven onder degenen die met ons meekijken, gezien de vragen die we daarover krijgen. Vooral de mensen waar we mee samenwonen of -werken, de mensjes waar we de dienstdoende (groot)ouder van zijn, de mensen die naast ons wonen en de mensen die we familie noemen. Wat er wordt gemeld gaat ongeveer zo (in verschillende varianten; met een beetje mazzel herken je jouw ‘struikelblok’ hierin).
Je krijgt inzicht in de werking van de 3 principes. Je herkent hoe je, soms een leven lang en in alle onschuld, het jezelf moeilijk hebt gemaakt met je geloof in allerlei persoonlijke gedachten en concepten. Hoe je in een misverstand leefde over de aard van je gevoelens en jouw essentie. Het lucht op dat dat niet meer hoeft, al ‘zie’ je het nog niet altijd. Je bent vrolijker en vrijer en ervaart minder problemen. Heerlijk. Maar dan:
-zijn er mensen om je heen die dit (nog) niet begrijpen. Die daar wellicht ook totaal geen interesse in hebben. Terwijl jij ziet dat het ‘zo goed’ voor ze zou zijn! Hoe kun jij het nu aan hun verstand peuteren dat het leven makkelijker kan en mag dan zij denken? Je doet je best, Praat af en toe voorzichtig of nadrukkelijk over wat je weet, maar het komt niet over. Zo jammer.
-snapt je moeder, je vrouw of je collega jou niet meer. Ze blijven bijvoorbeeld maar vragen of je nu nóg niet weet welke kant je opgaat, terwijl jij in alle openheid geniet van het niet-weten. Of ze vinden dat jij je net als zij zorgen moet maken over dat kind en stress moet hebben van je werk. Je zou willen dat zij ook inzicht kregen zodat ze jou niet meer zo op je nek zouden zitten met die ‘oude manier van denken’.
-zijn je naasten of de buurman soms verontwaardigd dat jij niet meer ondersteboven raakt van een gebeurtenis die zij als ‘heftig’ zien. Ze denken dat je onverschillig bent geworden (en stiekem vraag jij je dat soms ook af). Je vindt geen verbinding meer in dramaverhalen en vreest vriendschappen te verliezen. Kunnen die mensen niet gewoon dezelfde kant opkijken als jij? Dat zou voor hen ook een stuk prettiger zijn, toch?
Het is allemaal heel ‘normaal’, maar laten we er even goed naar kijken. Als je denkt dat medemensen jou dwars zitten of irriteren kijk je op dat moment zelf naar een gecreëerde vorm (ander mens) en verlang je vervolgens dat die naar binnen kijkt! Grappig toch; hetzelfde misverstand aan het werk. Daarom wil ik je uitnodigen om ook (juist!) in deze gevallen naar binnen te kijken en jezelf af te vragen: ‘waar vindt de ervaring van al deze mensen plaats? Hoe wordt die gecreëerd?’ Wellicht ontdek je net als ik dat jouw hele realiteit, inclusief de mensen die daarin verschijnen, hun gedrag en schijnbare impact op jou, uitsluitend en alleen IN JOU verschijnt en verdwijnt.
Dat maakt andere mensen begrijpen (oh ja, zij beleven ook hun gedachten van moment tot moment) uiteindelijk zelfs overbodig. Met de realisatie dat andere mensen niet bestaan buiten jouw ervaring. Dat ook zij deel uitmaken van de projectie op het scherm van het Leven. Wie wil je dan nog veranderen? Zijn ze niet allemaal al perfect tenzij we denken van niet?
Wat een Liefde blijft er over als we niet meer hoeven te knutselen, geen medelijden meer hoeven te betrachten, geen weerstand meer hoeven hebben. De ‘ander’ zou zich daar zomaar in kunnen herkennen en ontspannen.
Lekker makkelijk ook.
