De laatste tijd was het wisselvallig weer. Eerst heel warm, zonnig en drukkend. Dan harde regen. Sterker nog, echt en soort wolkbreuk. En dat al dagen achter elkaar.

Maar ik was zonder jas naar buiten gegaan. Naar mijn stage, om daar de hele dag te gaan werken. Op de koop toe had ik dit nog gedaan in een mouwloos shirt ook.

Dit had ik gedachteloos gedaan, zonder me druk te maken om of dat later op de dag ‘nog wel kon’. Het was ’s ochtends warm en dus had ik geen jas aangetrokken.

Iets wat ik eerder nooit gedaan zou hebben. Ik nam altijd een jas of vestje mee, omdat ik heel bang was het koud te hebben (en blijkbaar dacht dat het heel erg was om het een keer wél koud te hebben). Maar nu gebeurde het gewoon. Onbewust.

Pas later, toen ik uit het raam keek en donkergrijze wolken zag, realiseerde ik me wat ik gedaan had. Oeps…

Heel even begon er een film te draaien in mijn hoofd – eentje waar de hoofdpersoon als een verzopen kat in de bus zou zitten. Waar ze rillend van de kou thuis zou komen. Misschien wel ziek zou worden, maar zich anders in ieder geval een tijdje heel naar zou voelen.

Maar toen gebeurde er iets anders: ik zag de lol ervan in. Daar zat ik dan. Binnen, helemaal droog en warm, me alvast druk te maken over iets dat eventueel over een paar uur zou kunnen gaan gebeuren.

Ik had weliswaar geen jas of paraplu, maar ook géén idee wat er later die dag zou voorvallen. Ik was een toekomst aan het voorspellen die er net zo goed anders uit zou kunnen zien.

Interessant: jarenlang had ik me onbewust steeds bezig gehouden met het weer, me er druk om gemaakt. Al die tijd nam het ruimte in mijn hoofd in beslag, want ik moest constant bezig zijn met of ik het wel warm genoeg had of zou hebben. En nu was het plotseling weg… Geeft vermoedelijk een hoop ruimte voor leukere dingen! 😉

P.S. Toen ik die middag naar huis ging, scheen de zon weer en was het heerlijk warm. Gelukkig dat ik niet naar mijn film was blijven kijken…

Share This