Een deelneemster aan onze opleiding deelde een hilarisch bericht over een groep toeristen in IJsland die urenlang op zoek was geweest naar een vrouw uit de groep, die echter helemaal niet vermist was. Sterker nog, de vrouw had zelf intensief mee gespeurd. Ze was dus letterlijk op zoek geweest naar zichzelf, al had ze daar geen idee van. Er was gemeld dat de groep niet compleet was. Dat er iemand ontbrak. En zij had zich simpelweg niet herkend in de beschrijving van de vermiste persoon en voelde zich dus genoodzaakt om serieus mee te helpen met de zoektocht, waarbij zelfs een helikopter was betrokken.
Ik herkende hier iets in wat wij als mensen wel doen, in alle onschuld. We denken dat we niet compleet zijn en gaan vervolgens op een zoektocht naar iets of iemand buiten ons. Een pad, een truc, een plan, een pil. We realiseren ons dan niet dat wij op zoek zijn naar onszelf en dat wij dat Zelf al die tijd, de hele zoektocht lang, al waren. We jagen eindeloos, soms in groepen, soms met inzet van hulpmiddelen als ayahuasca of zo, op iets wat dichterbij is dan je volgende ademhaling. Iets wat in de stilte tussen twee gedachten IS. Iets wat jouw ervaring en jouw levensverhaal waarneemt. Iets wat nooit verandert. De essentie van wie je bent. De bron van alles. Je hebt het altijd bij je en waarschijnlijk al een miljoen keer ‘gevoeld’ tussen de gedachten door, maar je hebt het niet herkend als Jezelf, die stilte, dat Zijn, het Goddelijke (voor mijn part), die eenheid met alles.
Zullen we de volgende keer als we ergens naar op zoek zijn, naar iets of iemand om ons compleet te voelen, eerst ‘naar binnen’ kijken? Scheelt een hoop tijd en omwegen.
