Hij vertelde me dat zijn vrouw suïcide pleegde. En dat hij nu een half jaar alleen rondreist als een soort reset van zijn leven. Hij sprak over wat er zoal door zijn hoofd gaat tijdens de lange ritten die hij als tijdelijke nomade maakt.
Ik hoorde dat hij spijt heeft van ….
En dat hij graag gewild had dat ….
Dat hij boos is op haar maar dat niet wil zijn.
En hoe hij haar hoort te respecteren maar dat dat soms zo moeilijk is.
Hij vertelt over wat hij denkt over het leed van de kinderen en wat een moeder die zelfdoding pleegt met hen doet.
Er was nog veel meer wat hij me vertelde over zijn mijmeringen en bespiegelingen. Het klinkt me allemaal heel logisch en begrijpelijk in de oren.
Toch herken ik – omdat dat voor een ander altijd makkelijker is dan voor jezelf – dat er één aspect is dat hij niet benoemt maar wat eigenlijk in alles wat hij zegt terug te vinden is. Dat aspect zou je kunnen terugbrengen tot:
“DIT/DAT MAG NIET!”.
Dat wat hij deed had ie anders moeten doen.
Dat wat er nu is had anders moeten zijn.
Boosheid mag niet.
Moeite met respect hebben mag niet.
Geen respect of begrip hebben mag niet.
Zijn kinderen mogen niet lijden.
Moeders mogen geen suïcide plegen.
Niet aan haar denken tijdens deze reis mag niet – want deze reis is er juist om over haar na te denken.
Overigens herkende ik in zijn verhaal ook best dingen die wél mochten maar die klonken dan eigenlijk meer als ‘moeten’. Je moet jezelf ruimte geven om te rouwen. Je moet zelf je boekhouding doen nu zij er niet meer is. Je moet gezond koken voor je kinderen. Je moet alleen leren zijn. Je moet …
En dat mag, het gebeurt en het is okay. Hij is okay.
Tegelijkertijd is er voor jou en mij, als toehoorders van zijn verhalen, en voor hem als hoofdrolspeler in dit verhaal, ook de mogelijkheid iets te zien. Om te herkennen hoezeer het geloof in wat er aan gedachten opkomt, de verhalen groter, uitgebreider en pijnlijker maakt. Of om te beseffen dat alle ‘dit mag niet’-gedachten die pijnlijke uitbreiding versnellen en verergeren. Misschien valt er te herkennen dat alles wat opkomt aan gedachten gaat over het verleden dat voorbij is en de toekomst die onvoorspelbaar is. En kan er ineens gezien worden hoe zinloos dat eigenlijk is waardoor de interesse ervoor vermindert of verdwijnt.
Wellicht komt er bij jou een ander inzicht op als je dit leest. Die horen we graag als reactie op dit blog (of in de Slagersdochters App als je lid bent van de Makkelijk Leven KoffieCorner).
