Hoe weet je eigenlijk dat je een trauma hebt? Een vreemde vraag misschien, maar wellicht toch eentje om eens naar te kijken als je in het dagelijks leven regelmatig last hebt van een vreselijke gebeurtenis uit het verleden. Als beelden van vroeger op je netvlies gebrand lijken te staan, waardoor je de realiteit van nu ziet en creëert door die ‘vervuiling’ heen.
De enige manier om iets telkens opnieuw te beleven is door middel van een gedachte die in het bewustzijn komt. Of je ’t nu in de gaten hebt of niet; die gedachte is wat je nu, op dit moment, voelt. Niet de gebeurtenis, niet het verleden. Het lijkt me dan ook niet logisch om die gebeurtenis eindeloos te bespreken om er een andere kijk op te krijgen of de herinnering te ‘neutraliseren’. Je kunt alleen voelen wat je nu denkt (ook al ben je je niet altijd bewust van die gedachten). Simpel.
Dus voel je nu angst, dan heb je nu een angstige gedachte. Meer niet. En daar hoef je niet bang voor te zijn. Voel je nu verdriet, dan heb je nu een gedachte die je als verdrietig hebt gelabeld. Die mag je gerust voelen. Dat is mens zijn. En achter al die gedachten zit je welzijn. Jouw essentie. Liefde die niet beperkt wordt door traumatische gedachten. Dat mag je gerust weten.
