De 3 principes beschrijven de menselijke ervaring en verwijzen naar een achterliggende Eenheid of Waarheid die niet te (be)grijpen valt en voorbij woorden en beelden gaat. En al worden we stiller en stiller naarmate we dichter bij dat ongrijpbare komen; toch moeten we het met woorden ‘doen’, als we dit begrip wensen over te brengen en inzichten willen delen. Het is als ‘pointing at fire with ice‘ zoals men dat in Engelstalige ‘3P kringen’ wel zegt.
Niet zo verwonderlijk dus, dat alle termen die we gebruiken arbitrair zijn. Nét niet helemaal kloppen. Zo spreken we wel over ‘je grounding verdiepen’. Maar toen ik laatst naar een boom keek waarvan de wortels deels blootlagen, dacht ik ineens: zoals deze boom geworteld is in de aarde, gegrond is, zo zijn jij en ik al geworteld in Waarheid. Zo diep als maar kan. En dat besef je in dit moment of niet. Daar zit geen goed of fout in. Geen persoonlijke opdracht.
Simpelweg dit spel wordt er gespeeld: je realiseert je wie je werkelijk bent, of je vergeet dat even omdat er een boom wordt opgezet. Waar je lekker hoog inklimt. Daar is de pracht en praal van de vorm: van takken en vertakkingen, van frisse bladeren of verkleurend loof. Van mos en bloesem en vruchten. Van insecten en vogels en zwammen op stammen. Allemaal interessante creaties.
Soms zit je dan ineens, bibberend en wel, hoog in die boom. En vraag je je af hoe je in hemelsnaam weer naar beneden komt. Naar de wortels van je bestaan. Gelukkig is er dan (hopelijk) het besef dat je je in één gedachte weer veilig kunt voelen. Omdat jij, als klimmer, als ook de takken én de hoogte illusoir zijn. Omdat je al eindeloos diep gegrond bent, al was je dat even vergeten.
