Lange tijd was het niet gebruikelijk om je gevoelens te tonen, laat staan te bespreken of analyseren. Veel mensen hebben zo geleerd dat (bepaalde) gevoelens niet mogen. Niet (te) boos, niet (te lang) verdrietig of somber en niet (redeloos) bang zijn, was de subtiele of openlijk gecommuniceerde boodschap.
Volslagen belachelijk, want gevoelens zijn volkomen natuurlijk. Een aspect van de menselijke ervaring. Niets aan de hand. Dat is hoe de Energie die we zijn beweegt.
Gelukkig is daar een omslag in gekomen. Voelen mag weer! Alleen neem ik nu af en toe waar (en dat kan aan mij liggen hoor) dat er weer een andere, al even onnatuurlijke afslag wordt genomen. In plaats van simpelweg te realiseren dat het energie in beweging is, gaan we het voelen aanmoedigen, uitgebreid beschrijven, uitdiepen, labelen, pathologiseren, interpreteren, analyseren of betekenis toekennen. Kortom; belangrijk maken.
Hele verhalen worden er gemaakt over gevoelens: ‘dit gevoel betekent dat ik niet kan (vul in wat er gedaan wil worden).’ ‘Dit gevoel is een heel oud gevoel.’ ‘Dit gevoel vertelt me….(Geliefde zegt dan: “een gevoel praat niet”) .’ ‘Dit gevoel is onverdraaglijk’. ‘Je moet die gevoelens echt een plekje geven/ verwerken/loslaten’. ‘Van dit gevoel moet ik afstand nemen en de neutrale waarnemer worden’. ‘Dat gevoel mag je niet negeren hoor!’
Wat nu als gevoelens niets zeggen? Wat nu als je er echt niets mee hoeft (behalve voelen, maar dat was al zo)? Omdat gevoelens, ik schrijf het gewoon nog een keer, simpelweg energiebewegingen zijn? Ze zeggen niets over jou, niets over de situatie, niets over je leven, niets over de toekomst, niets over je verleden, niets over wat je wel of niet kunt. Ze zijn niet eens ‘van jou’!
Mocht de vraag ‘wat betekent dit gevoel?’ nog eens opkomen, kun je volstaan met het antwoord: “dat ik leef” 🙂 .
Afbeelding van Rondell Melling via Pixabay
