Bij aanvang van een aflevering meldt Netflix keurig (en misschien wel verplicht), in de linker bovenhoek van het beeldscherm, dat kijken naar de betreffende serie ‘angst en spanningen kan veroorzaken’. En daar zou ik graag een zinnetje aan toevoegen. Namelijk: ‘op de momenten dat u zich niet realiseert dat u veilig en wel thuis op de bank zit, tenminste’.
Natuurlijk schrik je wel eens als er iets onverwacht gebeurt op het beeldscherm. Bij een beetje goed verhaal leef je misschien helemaal mee met de acteurs en huil je van diepe ontroering of verdriet. Je trekt partij voor de ‘goeie’ en bent tegen de ‘boef’ in een meeslepende misdaadserie. Kijk je naar een super spannende film, dan merk je soms dat je met op elkaar geklemde kaken en gebalde vuisten zit te kijken. Allerlei gevoelens kunnen er door de kijkende mens heen gaan.
Nooit heb ik echter de neiging om tijdens of na zo’n serie kijken een psycholoog op te bellen om mij van deze gevoelens af te helpen. Nooit vind ik het een goed idee om die gevoelens te (laten) analyseren, ze een plekje te geven of ermee om te leren gaan. Ik ken ook niemand die alle dramafilms die hij of zij ooit heeft gezien als een zware last met zich meedraagt door het leven. Terwijl er toch echt allerlei emoties werden beleefd tijdens het kijken!
Waarom maken wij zo’n onderscheid tussen de gevoelens die opkomen terwijl we naar Netflix zitten te kijken en de gevoelens die ontstaan in de film van ons leven? Wat mij betreft is het enige verschil dat je denkt dat die laatste meer realiteit heeft. En waar je een emotionele film na de slotscène blijkbaar makkelijk weer vergeet, draai je jouw levensfilm keer na keer af voor je geestesoog. Alsof alle gebeurtenissen daarin en tot nu toe niet ook gewoon afgelopen zijn! Misschien moeten we achter elke ‘nare’ gebeurtenis in het leven een bordje ’the end’ hangen in onze fantasie :-).
Natuurlijk zou je kunnen zeggen dat je ‘in het echte’ leven niet rustig thuis op de bank zit, maar als ik heel goed (helder) kijk, kan ik alleen maar constateren dat ik wel degelijk alleen maar zit, lig, sta, loop of rijd (in die bedachte en geprojecteerde film met mijzelf in de hoofdrol). Bovendien kunnen we, als we een stapje dieper gaan, constateren dat het echte ‘veilig op de bank zitten’ de realisatie is van je ware natuur, middenin de gebeurtenissen in je levensfilm.
‘Leven kan angst en spanningen veroorzaken, maar slechts zolang een gedachte duurt en in de mate waarin je gelooft dat het écht is’; is dat misschien de disclaimer die we als pasgeborene mee moeten krijgen? Of zou dat juist alle opwinding en spanning uit het levensverhaal halen?
