Vorige week had ik een grappig gesprek met iemand die een NLP opleiding doet. Zelf nam hij de materie en oefeningen die daar worden aangeleerd al lang niet meer zo serieus. Had hij gezien dat het een omweg inhield met geknutsel en dat het makkelijker en luchtiger kon.
Toen een medeleerling van die opleiding heel serieus meedeelde dat zij in een ‘moeilijke periode’ zat en dat toeschreef aan een onveranderlijk gegeven in het verleden, merkte hij op hoe je jezelf, in alle onschuld, tot levenslang kon veroordelen. Want tja, zo’n verleden; daar verander je niets aan. Dat ‘draag je altijd met je mee’ is het (volkomen onterechte!) idee.
Als het (nare) gevoel of de vervelende gedachte die nu voorbijkomt daadwerkelijk 1-op-1 verbonden is met een feit dat zich in je jeugd heeft voorgedaan, moet je hard en soms jarenlang aan het werk om daar iets aan te doen. Of ben je gewoon fuc*ed. En missen we daarbij het feit dat dit moment (en elk moment) een nieuwe ervaring is in het eeuwige nu, in een oneindige ruimte.
Je hebt jezelf ten onrechte levenslang gegeven door het verleden niet te herkennen als een gedachte in het nu. Ook de therapeut die met de beste bedoelingen met zo’n oud verhaal aan de slag is gegaan (om het een plekje te geven bijvoorbeeld) heeft jou ten onrechte veroordeeld.
Je levensverhaal is niet meer dan dat. Een verhaal. Geen gevangenis waar je voor altijd in moet blijven zitten. De deuren staan wagenwijd voor je open; je mag vrijelijk in- en uitlopen. Al is er in wezen geen ‘jij’ die daar voor kan kiezen of die het op een lopen kan zetten. Maar als het wringt en schuurt (wat van zichzelf geen probleem is!!!) en de neiging komt op om die oude (vertrouwde?) gedachtegang richting gevangenschap te volgen; blijf dan eens stil staan en kijk goed.
Wetend dat de muren maar één gedachte dik zijn; wil je écht daartussen blijven zitten? Wetend dat gevoelens geen probleem zijn; heb je dan nog zin om ze te analyseren of om te buigen? Is dat niet gewoon een nieuw behangetje voor je cel? Wetend dat je ook ‘om kunt keren’, al is het maar door stil te vallen; verkies je werkelijk de muffe hoeken van herinnering boven de frisse lucht en oneindige ruimte buiten?
Image by Alexas_Fotos from Pixabay
