Ik luisterde naar mensen die elkaar vertelden wat hen dwars zat. De één vond zichzelf te zwaar op de hand. De ander had een dochter die enorm tegendraads was, hetgeen voor dagelijkse ruzies in de tent zorgde. De vrouwen vertelden elkaar tot in details hoe het zat en het liedje ’tell it like it is’ kwam in mij op. We vertellen elkaar namelijk graag over onze ervaringen en problemen. Zo is ons dat geleerd. We moeten de waarheid spreken, de realiteit onder ogen zien en bij voorkeur een oplossing vinden. Dus presenteren we wat we ervaren en wat er zich voordoet of heeft voorgedaan als een vaststaand feit dat moet veranderen. “Mijn dochter is zo dwars de laatste tijd”. “Ik ben zo somber”. En in zo’n gesprek hopen we dan een lichtpunt te horen van de gesprekspartner. Een advies om het beter te maken. Een bemoedigend woord, een bruikbare tip of tenminste een luisterend oor.

Wat mij betreft is het communiceren van wat ons dwarszit en het voorleggen van problemen aan elkaar volkomen overbodig en dat zal ik even uitleggen. Het uitgangspunt van zo’n gesprek is namelijk dat het helpt om hiernaar te kijken omdat het een realiteit betreft. De waarheid. Hoe het is en hoe het anders moet. We zien dan volledig over het hoofd dat de ervaring in dit moment (in elk moment!) die we beschrijven geen permanente waarheid is, maar een creatie in het denken. Die we uiteraard waarnemen. En dan kunnen we wel praten over wat we waarnemen (denken, voelen, ervaren) maar daarmee houden we het in alle onschuld juist in stand! Contraproductief, dus. Hoe dan wel? Heel simpel eigenlijk. Omdat we het nooit doen, geef ik je een stappenplan. Wat kan mij het schelen.

• De eerste stap is: zie dat elke menselijke ervaring (de dochter, de ruzie, de somberheid) simpelweg opkomt in het bewustzijn. Uit een eindeloze, onuitputtelijke en stille bron die de potentie tot elke gedachte bevat.
• De tweede stap is: realiseer je met geen enkele ervaring iets hoeft te doen (bijvoorbeeld wegduwen, bevechten, veranderen, vergeten of relativeren).
• De derde stap is: draai je (figuurlijk) om en keer terug naar de bron van die ervaring. Die ruimte, die stilte bevat altijd de mogelijkheid om een nieuwe, andere ervaring vorm te zien krijgen. Daar hoef je verder niets voor te doen.

Ervaar wat er te ervaren valt. Hoe die creatie er nu ook uitziet. Je kunt niet anders; het IS er namelijk. Voel wat er te voelen is. Maar ga er in godsnaam niet mee aan de slag, in welke vorm dan ook. Hoezeer er ook de neiging is om er tegen te strijden en te streven naar iets anders dan deze creatie. Herken ‘m voor wat ‘ie is en houd je mond (tenzij je heel graag het drama in je leven wilt delen en vermenigvuldigen). Houd op met je (interesse in jouw en andermans) verhalen, want je houdt in stand wat van nature zo vloeibaar is. Wijs jezelf en elkaar liever op de bron van alle verhalen en ervaringen, die we uiteindelijk Zelf zijn.