Kun je je Bob Ross nog herinneren? De landschapsschilder presenteerde in de jaren ’80 ‘The Joy of Painting’, een schilderscursus op de Amerikaanse TV. Studenten (ook nu wellicht nog) bekeken de afleveringen graag, bij voorkeur onder de invloed van wiet of drank. Enorm rustgevende televisie was het, mede dankzij de stem van Bob en zijn favoriete uitdrukkingen (there are no mistakes, just happy accidents. This tree needs a little friend).

Wie ooit zo’n hypnotiserend filmpje van meneer Ross heeft gezien, weet hoe eenvoudig is het om de illusie van een berg te wekken, van een waterval of van een donderwolk. Wat kleuren mengen, een paar stroken met de kwast, spateltje of kam en je ogen (eigenlijk: je hersens) denken een landschap te zien. Laag na laag, kleur na kleur tovert zo’n kunstschilder de prachtigste taferelen bij elkaar. Een beetje zwart en daar is de illusie van schaduw en diepte. Wat stroken wit en daar is je wolk. Levensecht.

Het is voor mij nog steeds, en zelfs in toenemende mate, intrigerend hoe we de beelden die we in het voortdurend veranderende schilderij van ons dagelijks leven zien nog zo serieus nemen. Er van alles uit concluderen, aan ophangen en hoe we er soms zo ongelooflijk van kunnen schrikken of toe aangetrokken voelen.

Terwijl we ergens wel weten dat we naar een stroom van Denken zitten te kijken, zoals naar de eindeloze reeks penseelstreken van Bob Ross. Terwijl er ergens wel het besef is dat de wereld van de vorm niet vast en écht is, maar een illusie gemaakt van Denken. Waar we niet vanaf hoeven zoals we ook kunnen genieten van de geschilderde landschappen. Maar als het leven lijkt te ‘wringen en schuren’ en je de neiging voelt almaar te strijden tegen wat er voor je geestesoog verschijnt en te streven naar wat beters, is het wellicht tijd om eens heel goed, van heel dichtbij, te gaan kijken en het canvas in het schilderij te herkennen. Je ware natuur achter de beschildering.

Image by Martina Bulková from Pixabay

Share This