Laatst kwam ik op Facebook een groep tegen met de naam ‘Programmeer jezelf’. Het trof mij dat we over het algemeen een beetje huiverig zijn voor AI (kunstmatige intelligentie) en robots, maar blijkbaar onszelf wel willen programmeren. Nieuwe regels wensen te installeren in ons ‘systeem’ die de oude overschrijven.

Het ging in deze groep om een herprogrammering van ‘negatief’ naar ‘positief’. Van onrust naar rust. Van bang naar moedig. Van onzeker naar zeker. Van problematisch naar probleemloos. Mensen meldden ook dat ze er veel baat bij hadden gehad en da’s natuurlijk mooi.

Persoonlijk zie ik een eenvoudiger weg. Want werken aan programmeringen is sleutelen op het niveau van wat al gecreëerd is. En wat mij betreft zit je dan een stap te ver in het ‘proces’ (wat niet het juiste woord is). Er is een ervaring van negativiteit, van onrust, van angst, van onzekerheid, van problematiek. Nou en? zou ik bijna willen zeggen. (Oh, ik zei het al 🙂 ) Ze komen allemaal, in een oneindige stroom, uit dezelfde oneindige bron. Daar hoeven wij ons niet mee te bemoeien, niet mee te identificeren, niet mee aan de slag te gaan. Het hoeft alleen maar beleefd te worden en dat gaat vanzelf.

Wetend dat er in elk moment weer een andere ervaring tevoorschijn kan komen, kijken wij daarom liever naar wat er creëert (die bron dus, Mind, het Goddelijke, pure Liefde, geef het een naam of niet).

Dat programmeren werpt wat mij betreft ook de vraag op waarom er geen onzekerheid mag zijn, waarom angst zo bestreden moet worden, waarom we zo’n weerstand hebben tegen onrust? Wetend dat het allemaal bij de menselijke ervaring hoort, kunnen deze gevoelens vrije doorgang krijgen. We zijn immers geen robots! Zoals Sydney Banks al zei: “If the only thing people learned was not to be afraid of their experience, that alone would change the world.

Het bespaart ons de moeite van het voortdurend monitoren of we wel de ‘juiste’ gevoelens hebben en of er iets geherprogrammeerd dient te worden. Het stelt ons in staat om alles in vrijheid te beleven. Wat er bij ons (helemaal vanzelf) gebeurt, zou je hooguit ‘deprogrammeren’ kunnen noemen. Je gaat terug naar je natuurlijke instelling. Waar je mee geboren bent. Dingen die we een leven lang geloofden, of ze nu ‘positief’ of ‘negatief’ gelabeld werden, kunnen oplossen. Denkbeelden waar we houvast aan ontleenden kunnen afbrokkelen en steeds terugkerende gevoelens die we continu hebben onderdrukt kunnen zonder weerstand doorstromen en daarmee zelfs verdwijnen. Al is het geen noodzaak meer.

Wat een vrijheid.

Share This