Verschillende mensen vroegen mij de afgelopen tijd wat mijn perspectief op het Coronagebeuren was. En ik kon in alle eerlijkheid alleen maar zeggen dat ik, als ik goed keek, geen perspectief had (ik realiseer me terwijl ik dit schrijf ineens dat ik een perspectief BEN, maar dat wordt een ander blog). Het is natuurlijk heel verleidelijk, en reken maar dat dat ook bij mij opkomt, om alleen de mooie bewegingen te zien die het resultaat lijken te zijn van dit gegeven. Of daar de nadruk op te leggen. Lekker positief.
Ik schud ze even uit mijn persoonlijke mouw: saamhorigheid, een betere luchtkwaliteit, de uitnodiging tot stilte en naar binnen keren, de nieuwe (technische) mogelijkheden die ontdekt worden, het minder consumeren, enzovoorts. Heerlijk, doe mij er meer van. Dat vindt Angela persoonlijk, binnen haar denkkader, goed voor de/haar wereld.
Maar om even helder te blijven: deze dingen bestaan alleen bij de gratie van de vorm en het contrast dat daar altijd in zit. Tegenover de saamhorigheid staan ook keiharde oordelen over de buurman die andere regels hanteert dan jij. Tegenover een betere luchtkwaliteit staat ook een ineenstortende economie. Tegenover de stilte staat de herrie van een onafgebroken stroom informatie. Tegenover de technische innovatie staan de haperingen van andere systemen. Tegenover het minder consumeren staat de mogelijkheid om te hamsteren voor hen die zich dat (nog) kunnen veroorloven.
Altijd twee kanten, waarvan het lijkt of jij en ik ‘de beste’ (?) moeten kiezen. Terwijl we met het niet(s) weten het dichtste bij de Waarheid zijn.
Liever vraag ik jou, als je daar interesse in hebt, om een stap verder cq. dieper te gaan. Naar de ruimte zonder tegenstellingen en contrasten. Naar de volkomen vormloze, heldere en neutrale bron (wij noemen die ook graag pure Liefde) VAN alles en IN alles. Sydney Banks refereerde er ook wel aan met: The state of no Thought. Daar is geen perspectief. Het is immer het uitgangspunt van alle perspectieven. Daar is geen vorm. Het is de potentie van alle vormen.
Natuurlijk is het voor de zoekende mens verleidelijk om ook hier een trucje in te horen en te proberen die richting op te kijken met als doel iets in de vorm te doorbreken of op te lossen. Al is het maar de angst. Maar dat is niet waar het om gaat. Je kijkt niet naar die ‘state of no Thought’ om iets te doorbreken of op te lossen wat van zichzelf illusoir is. Je lost op in die ‘state of no Thought’ om te beseffen dat ALLES in essentie illusoir is.
En nee, dit houdt niet in dat je je ‘niets aantrekt’ van een virus, of van de zwaartekracht. Of van je lijf, of van je kind. Het leidt er ook niet toe dat je gaat roepen dat ‘alles een illusie is’, als je nieuwste bezwering of verse mantra. Het kan wél een volkomen fris en helder vertrekpunt betekenen, in ieder moment.
Image by invisiblepower from Pixabay
