Van een automonteur vernam ik een interessant gegeven: van de mensen die gevraagd worden om even op de rem te trappen (om iets te testen terwijl de auto stilstaat in de garage) trapt een groot deel op het verkeerde pedaal. “Want dan moeten ze erover nadenken“.

Terwijl je autorijdt denk je (hopelijk) nooit na welk pedaal je in moet trappen als er geremd dient te worden. Dat gaat vanzelf, als respons in het moment. Het is je tweede natuur geworden, na een tijdje oefenen met die techniek tijdens de autorijlessen. Sterker nog; we kunnen soms een hele poos rijden zonder brokken te maken en dan ineens opmerken: “oh, ben ik hier al?”

Ik zag hier een (imperfecte, geef ik toe) metafoor in voor hoe we van leven zo’n ingewikkelde toestand maken door erover na te denken. Terwijl we van nature uitstekend toegerust zijn om te leven (dat doe je al; je levensbewijs krijg je automatisch bij je geboorte 🙂 ) wordt ons op een gegeven moment gevraagd om te bedenken wat we later willen worden. Of men informeert wanneer we eens gaan leren lezen of rekenen (want anders…). Het lijkt normaal te zijn en plotseling gaan we ook onszelf dat soort dingen afvragen. ‘Moet ik nu dit of dat gaan doen?’ ‘Ben ik wel goed genoeg?’ ‘Hoe kan ik het meeste uit mijn leven halen?’ ‘Hoe zal ik mijn loopbaan plannen en welk dieet past het beste bij mijn voorkeuren en lichaamstype?’ Enzovoorts, enzovoorts.

En dan gebeurt er hetzelfde als in de garage. Waar we van nature vloeiend leven, gaan we struikelen, stressen, haperen en zelfs vastlopen als erover nagedacht wordt.

Hou daar eens mee op.

Ga rijden; remmen gebeurt automatisch als de situatie erom vraagt. Ga leven; je hebt vanzelf (van nature!) wel een respons op wat er zich aandient.

Image by Uwe Hoh from Pixabay

Share This