In een recente conversatie kwam het subtiele maar toch levensgrote verschil ter sprake tussen ‘dingen doen om iets proberen te bereiken’ en ‘de natuurlijke expressie van Leven’. Het zijn compleet andere uitgangspunten. En het onderscheid is niet (altijd) te zien aan de buitenkant, bij ‘de ander’, aan de oppervlakte. Maar het is wél te ervaren. Van binnen, in jou.

Als het verschil tussen aan de ene kant forceren, duwen, je best doen, een strakke tijdlijn bedenken, vergelijken, de score bijhouden, een specifiek doel nastreven. En aan de andere kant; inspiratie, flow, ‘natuurlijke’ timing, meebewegen, vrij in een richting bewegen. Of, anders gezegd, als het verschil tussen aan de ene kant hard werken om iets te krijgen wat je nog niet hebt. Iets waar het je aan ontbreekt. Of het nu materiële zaken zijn, innerlijke rust of aandacht. En aan de andere kant: rusten in de wetenschap dat alles er al is, dat het jou aan niets ontbreekt, dat je niets nodig hebt en nergens over gaat.

Of: achter een wortel aanrennen versus scheppen vanuit het niets. Een volkomen ander uitgangspunt!

In dat wat ik vandaag even ‘de natuurlijke expressie van Leven’ noem, ben je je ervan bewust dat leven vanzelf gaat. Dat jij dat niet doet, maar dat het zich afspeelt. Dat jij gebeurt. Net als vogels vliegen en fluiten (zoals ze gebekt zijn!). Vogels leven het vogel-zijn vanzelf. Zonder ideeën. En soms gaat er iets wat wij in mensentermen ‘mis’ noemen. Zo vloog er in het voorjaar een vogeltje tegen het raam van onze schuifpui aan. Het beestje bleef versuft liggen. En na een tijdje gekoesterd te zijn in warme en voorzichtige mensenhanden vloog hij weer, vogelde hij weer, zong hij weer.

Niets te bereiken en toch bezig.

Foto van ijsvogeltje © Rob Tol