Ochtendwandeling in ’t Gooi. Een man fietst me tegemoet. Hij heeft één hand aan het stuur en de andere arm beweegt wild en ritmisch alle kanten op, net als zijn hoofd waar een enorme koptelefoon op zit. Met een brede grijns passeert hij mij. We kijken elkaar aan en ik schaterlach op mijn beurt. Wat een heerlijke, onbeschaamde en uitbundige uiting van vreugde op de vroege morgen! Er borrelde bij mij een zinnetje omhoog, toegeschreven aan de filosoof Nietzsche:
Those who were seen dancing were thought to be insane by those who could not hear the music.
Uiteraard is deze zin voor velerlei uitleg vatbaar, maar op dat moment leek ‘ie voor mij te verwijzen naar de ‘muziek’ van een diep innerlijk weten. De (h)erkenning van wie je in wezen bent. Je ware natuur is als muziek die uitsluitend vreugde kan voortbrengen. Muziek die door niemand anders dan jouzelf gehoord kan worden en door niets verstoord of overstemd kan worden. Muziek waar je direct toegang toe hebt omdat het permanent aanwezig is onder de tijdelijke herrie van meningen, oordelen, twijfels, verlangens, voorwaarden en angsten.
