“Ik ben het kwijt”, zegt ze en kijkt me zorgelijk aan. Ze verdiept zich al een tijdje in de ‘werking’ van de 3 principes en dat heeft in eerste instantie veel innerlijke rust ‘opgeleverd’. En dat zet ik tussen aanhalingstekens, omdat inzicht in dit paradigma geen middel is om iets te bereiken, maar gewoon onthult wie je altijd al was. Wat er altijd al schuilde onder je aangeleerde denken, onder de illusie van wie je dacht te zijn. Achter de concepten die je in alle onschuld had aangenomen voor de waarheid is er een oneindige, open ruimte. Die mijn gesprekspartner heeft ervaren en omschreven als innerlijke rust. Wij noemen het vaak geluk.
En nu lijkt die weg te zijn. “Ik snap er niets van”, zegt ze, en ook: “ik snap dus niets van die principes.” Een begrijpelijke uitspraak en conclusie. Toch is er hier iets anders aan de hand. In die oneindige ruimte is er gewoon een gedachte opgekomen. Eentje die de illusie heeft gewekt dat er een persoon is (zij) met een probleem in de vorm van schurende gevoelens. Een gedachte die een hele wereld tevoorschijn heeft getoverd waarin iets te doen is. Een hernieuwde zoektocht naar innerlijke rust. Een oplossing voor het probleem. Het ‘uitzitten’ of accepteren van deze vervelende ervaring.
Wij wijzen je graag op het feit dat je niet aan illusies hoeft te knutselen. En dat geldt ook voor de illusie die jij ‘ik’ noemt. We laten graag zien dat er simpelweg, in elk moment, de realisatie kan zijn van wie je werkelijk bent. Waar de illusie (in) wordt gecreëerd en ervaren. Wie weet wordt er zo ontdekt dat je niet kunt kwijtraken wat je in essentie bent, al zou je het willen.
Al reis je naar het einde van de wereld, het gaat met je mee. Al zoek je de krochten van de hel op in je bestaan, het is daar evengoed. Al ontken je het een leven lang, het is altijd aanwezig. En neem dit vooral niet van mij aan, maar kijk zelf. Kijk goed. Niet naar je ervaring van dit moment, maar naar de eeuwige bron daarvan.
Foto © Rob Tol
