Een wandeling door de bossen, samen met een trainee uit onze opleiding. Op het smalle pad komt een vrouw aan met een loslopende boxer. De bazin roept ons instructies toe. Ze wil graag dat we even stil blijven staan terwijl zij en de boxer passeren en verklaart ook waarom. Ik kan me al niet meer herinneren wat haar woorden precies waren, maar het idee was dat hond dan rustig door zou lopen. En zo geschiedde, tot tevredenheid van de bazin. De situatie was onder controle, iedereen deed wat er verlangd werd en het leverde het gewenste resultaat op.

Het deed mij denken aan hoe we iets dergelijks ook vaak doen met betrekking tot (onze) kinderen en soms zelfs partners. ‘Laat hem maar even hoor, hij is wat verlegen’ melden we dan over de kleuter en:’ geef eens een handje!’. Of: ‘daar kun je Kees beter niet mee lastigvallen, daar heeft hij een hekel aan’ zeggen we voor onze partner. Ook zeggen we dingen als:’laat mij maar even, ik heb altijd even tijd nodig om dingen te verwerken’ We geven dus anderen ook instructies over onszelf! En als klap op de vuurpijl hebben we in dit menselijke ervaringsspel nog de mogelijkheid om onszelf instructies te geven over onszelf in een interne, schizofrene dialoog. ‘Laat ik het nu maar loslaten dat is beter voor mijn gemoedstoestand.’ Of: ‘dat koekje kan ik beter niet nemen, want ik weet dat ik er straks spijt van heb.’

Allemaal met de beste bedoelingen en in volkomen onschuld. Allemaal om de rust te bewaren en niets mis te laten gaan. Allemaal uit angst en de drang tot sturing en controle. Maar is het niet hilarisch als je er helder naar kijkt?

Want in eerste instantie vindt er al een aanname plaats. Een gedachte die vertelt hoe de hond is, hoe het kind is, hoe de partner is en hoe of wie we zelf zijn. Die gedachte wordt voor waar aangenomen en vervolgens verschijnt de gedachte dat we op een bepaalde manier daarmee ‘om moeten gaan’, waarschijnlijk gebaseerd op een gedachte over hoe het leven zou moeten verlopen. Die wordt ook geloofd en vervolgens komen er ideeën op die suggesties inhouden voor de beste strategie. De strategiegedachte lijkt eveneens te kloppen en voor je het weet is er een vicieuze cirkel van aannames en acties die geen ruk met de realiteit van het nu te maken hebben.

Eigenlijk wordt op deze manier steeds opnieuw een herinnering misbruikt om het huidige moment (soms heel subtiel!) te managen. Uit angst volgen we continu vooraf bedachte instructies en leggen die ook aan anderen op.

Mijn hond is dit, mijn kind is dat, mijn man is zus, ik ben zo; wat zou er gebeuren als die eerste gedachte niet geloofd werd? Als geen enkele gedachte meer voor waar aangenomen werd? Ik vermoed dat er grote helderheid bloot wordt gelegd en stilte waar vanuit vanzelf bewogen wordt. Helemaal natuurlijk en ontspannen, volstrekt onvoorspelbaar, uiterst intelligent en altijd liefdevol (al ziet dat er niet altijd ‘lief’ uit).

Share This