Ik las een interview met iemand die een vervelende of misschien zelfs wel traumatische ervaring had gehad. Een paar maanden geleden. En daarin de opmerking: “ik begin het nu pas te beseffen wat er allemaal gebeurd is”. Daar werd psychische hulp bij gevraagd. Dat is heel gewoon geworden en voor mij een interessant gegeven.

In het leven gebeuren nog wel eens dingen. Althans, zo lijkt het. Er worden handelingen van ons gevraagd. Een respons. Een inspelen op wat zich aandient.

Remmen voor een overstekend hert. Reageren op een verzoek. Antwoorden op een vraag. Het alarmnummer bellen bij een hartaanval of het vermoeden daarvan. Persen bij een perswee. Het licht aandoen als het donker wordt. De appels plukken als ze rijp zijn. Uitwijken voor een boom op de weg. Gaan zitten als je het staan of lopen moe bent. Naar de dokter als die arm gebroken lijkt. De heg snoeien die over het pad hangt. Een stukkie schrijven op verzoek. Gaan liggen als je ziek bent. Begraven en (meestal) rouwen als er iemand overlijdt.

Dat soort dingen. Soms een hele reeks achter elkaar.

En die dingen gaan dan zoals jij gedacht hebt of niet. Ze verlopen zoals jij wenst of niet. Je kunt voldoen aan de vraag of niet. Het lukt of niet. Je voelt erbij wat je erbij voelt (denkt). Heel eenvoudig. We zijn als mens perfect toegerust om zo te leven. Als het leven een fysieke actie vraagt, reageert de biochemie in het lichaam ook met de adequate stofjes (adrenaline bijvoorbeeld).

Maar dat vinden we als mens (en media!) blijkbaar te saai en te simpel. Nee, we maken het graag groots, meeslepend, dramatisch en ingewikkeld. We willen achteraf een verhaal maken over het leven zoals dat zich afgespeeld heeft. We gaan erover na-denken. Al dan niet uitgenodigd door vriend(inn)en, je moeder of de Margriet. En dan komen er dus uitspraken zoals “ik begin nu pas te beseffen wat er allemaal gebeurd is”. Plus de wens het allemaal ’te verwerken’ en wellicht het verlangen naar hulp daarbij. Zo hebben we dat geleerd in de westerse wereld.

Zou het ook kunnen zijn dat je gewoonweg begonnen bent met erover na te denken? De gebeurtenissen te analyseren? Misschien fantaseer je alternatieve scenario’s (ik had wel dood kunnen zijn, of: ik had beter gelijk ‘nee’ kunnen zeggen). Misschien vind je achteraf dat het niet had mogen gebeuren (alsof jij daarover gaat en het verleden eigenhandig wil veranderen). Misschien lijkt het nuttig om alle details nog eens uitgebreid te bekijken. En dat dáár dan het psychisch ongemak uit bestaat? Compleet met biochemische onbalans, want wáár moet een lichaam met adrenaline heen als er geen actie verlangd wordt?

En natuurlijk; er kunnen zomaar herinneringen opkomen en beleefd worden. Die kunnen we dan als zodanig (h)erkennen.

Ik kijk wel eens hoe Linda’s hondje Olly dat doet. Als er iets voorvalt wat een biochemische reactie bij hem oproept (aangevallen worden door een andere hond, opgepakt worden door een gestrest mens) dan schudt hij dat direct na afloop van de ervaring letterlijk van zich af. En klaar. Het volgende moment wordt weer fris tegemoet getreden. Hij heeft niet maanden later nog een verhaal over hoe hij ‘nu pas begint te beseffen wat…hoe…’. Olly bezit dat vermogen niet. Wij wel, maar of we er gebruik van moeten maken is nog maar de vraag. Wat denk jij?

Share This