Het paradigma van de 3 principes biedt hoop voor de geestelijke gezondheid(szorg). Psychologische en psychiatrische problemen kunnen oplossen. Simpelweg door inzicht in de rol van het Denken en het Bewustzijn met betrekking tot de menselijke ervaring. Prachtig. Er zijn ook in Nederland al psychologen die cliënten naar dit begrip verwijzen en onze podcast of een shiftdag aanraden. Voor het ‘individu’ is het een hoopvolle boodschap om te horen dat hij of zij niet geestelijk ziek is. Niet beschadigd, niet afwijkend.

Iedereen kan ‘leren’ hoe de menselijke ervaring werkt en gaan zien hoe het Denken beleefd wordt en nooit iets anders. Hoe je met de illusie die zo gecreëerd wordt NIETS hoeft te doen, zoals je ook niet de televisie hoeft in te kruipen om de film die je kijkt te veranderen. De realisatie dat je een film beleeft is genoeg. Makkelijk. Hoopvol.

Soms zien we dat ‘hoopvolle’ op een andere manier verschijnen in de mens die in deze richting kijkt. Op een niet zo handige manier. Het wordt een subtiel trucje dat ware ontspanning middenin ELKE ervaring in de weg gaat staan. Ik leg het even uit.

Er is gehoord en begrepen dat de menselijke ervaring uit een flow van Denken bestaat. Dat er met elke gedachtegolf een andere ‘ik’ en een nieuwe ervaring wordt gecreëerd. Mooi. Dat is al een hele stap vooruit vergeleken met de aanname dat je nu eenmaal een stresskip bent, depressieve genen hebt of een levenslange angststoornis waar je maar mee om moet leren gaan.

En dan is er daar (weer) die ervaring van angst of stress of onzekerheid of depressiviteit. O jee. We dachten dat het beter werd met ons inzicht in de 3 principes en nu dit. Het ’trucje’ wat de hoopvolle mens dan in alle onschuld toepast, is gaan wachten op een andere gedachte. Op een ander gevoel. Een andere scène in onze levensfilm. Een nieuwe bladzijde in ons boek van Ikke. This too shall pass zeggen we wel eens zo mooi en waar in het Engels. Maar toch missen we dan nét het punt. Want we zien met dat idee in ons hoofd even niet dat telkens wachten op een frisse illusie (al verschijnt die zeker en vanzelf) niet de kern van de boodschap is!

De kern van de boodschap is: realiseer je hoe deze ervaring tot stand komt.

Wetend hoe elke ervaring tot stand komt, de vreselijke zowel als de vrolijke, kunnen we het voortdurende en subtiele streven naar een betere ervaring rustig laten. Het is niet logisch en het houdt een al even subtiele strijd tegen de huidige ervaring in. Het gaat om (diep) weten, niet om wachten.

De vraag die we onszelf kunnen stellen is: ‘Wat nu als dit gevoel, deze gedachte en waar we nu zijn (in welk opzicht dan ook) al helemaal perfect is? Gewoon om dat het er IS en ‘slechts’ bestaat uit Denken? Waar wil je dan nog op wachten? Als je in dit eeuwige nu nergens heen hoeft (of zelfs: kunt!), zijn er dan nog stappen te maken richting een beter gevoel? Wat denk je dat er aan het eind van je regenboog ligt dan? Wat wil je bereiken?

Dit is het. Hier en nu. Hoe het ook verschijnt. Welk gevoel er ook is. Perfect.

Dit.

Dit.

(Zelfs de ervaring van wachten 🙂 )

Foto © Rob Tol