Soms praten we over angst. Of eigenlijk, best vaak. Angst kan een ‘heftige’ ervaring zijn. Een angstig verhaal kan groteske vormen aannemen in ons hoofd en angstige gevoelens kunnen het hele lijf laten trillen en zweten, helemaal slap of juist verstijfd maken.
Heel lang geleden zei mijn Oudste in dit kader: “maar een beetje angst is wel handig toch? Dat helpt je toch om bijvoorbeeld niet je hand in het vuur te steken?” Leuk om te ontdekken dat dit (en andere vragen en voorbeelden die wij wel aangereikt krijgen) voor mij helemaal niets met angst te maken hebben.
Kijk je mee?
Je wacht met oversteken als er een trein aan komt gedenderd omdat je ‘systeem’ (aardepakje, ervaringsvoertuigje) een natuurlijke neiging tot overleven heeft. Ingebakken, aangeboren, meegekregen. Ik noem dat intelligentie. Of ook wel: de wijsheid en helderheid die permanent aanwezig is als jouw essentie. Mind. Dát houdt jou in leven, niet je tijdelijke angsten en alle voorzorgsmaatregelen en controlepogingen die op die tijdelijke angsten gebaseerd zijn.
Volgens mij verliezen we onze ware natuur, die oneindige intelligentie en helderheid dus, juist even uit het oog als angst zijn intrede doet. Angst kan wat mij betreft niet zonder verhaal. Al is het maar een verhaal over wat er over een fractie van een seconde zal gebeuren of een verhaal over wat er zich zojuist of tien jaar geleden afgespeeld heeft. En als er écht een levensbedreigende situatie ontstaat, is er helemaal geen tijd voor een verhaal. Geen tijd voor angst. Dan ben je alert en weg (als dat kan) met behulp van een heel handige biochemische (stress)reactie in het aardepakje. Ook al zo intelligent! En retebetrouwbaar.
Je (over)leeft niet dankzij het gevoel van angst. Je leeft dankzij de oneindige intelligentie die jou ‘bezielt’ (weer eens een nieuwe uitdrukking). Angst is een idee dat bestaat bij de gratie van het vergeten dat we Mind zijn. En dat is niet erg (het gebeurt gewoon) maar wel handig om te beseffen en herkennen.
