Vorige week kwam in een gesprek de vraag op: gun je hem zijn bestaan? Op het eerste gezicht leek het te wijzen naar een beweging in de vorm. Een soort aansporing om een liefdevolle of spirituele houding aan te nemen jegens een medemens. Leven en laten leven of zo. Maar ik wilde er een stapje ‘verder’ mee gaan. Lees even met me mee als je wilt. Misschien wordt ’t duidelijk wat ik bedoelde.
We beginnen bij de basis. De wereld die we waarnemen en beleven, de wereld van de vorm, bestaat uit een samenspel tussen Mind, Bewustzijn en Denken. Dat geldt voor alle ervaringen. Alles wat we ‘daarbuiten’ zien, maar ook alles wat we ‘vanbinnen’ denken en voelen. Van het probleem of de voorpret in je hoofd tot je angstige gevoelens. Van de waarneming van een treinstation tot een verhaal uit het verleden en de schoonzus die je niet pruimt.
Elke vorm dus. En uitsluitend en alleen omdat we dát niet begrijpen of steeds (even) vergeten, wordt leven lastig, zwaar en ingewikkeld. Gaan we dingen bestrijden in plaats van ze te doorzien. We strijden tegen mensen en dingen in de buitenwereld. We strijden tegen gedachten en gevoelens in onze binnenwereld. Onhandig, want er is die eindeloze potentie van het Denken waarmee in elk moment een nieuwe ervaring gecreëerd wordt. Terwijl wij blijven ‘hangen’ in wat we willen bestrijden.
Op het moment dat we een ervaring doorzien als een product van Mind, Consciousness en Thought kunnen we ‘m met rust laten. Worden we helder. Komt er wijsheid tevoorschijn en handelen we daar vanuit, als het (nog) nodig is.
Wat mij nu opviel was, dat we dit in eerste instantie best kunnen horen als het over een ‘medemens’ gaat. We krijgen, met inzicht in de werking van de 3 principes, begrip voor andermans gedachten en gevoelens en gedrag. Dat kunnen we dan láten. We gunnen die ander zijn of haar ervaringen. Maar wat er ‘van binnen’ gebeurt, de gedachten en gevoelens die in ons omgaan, dáár houden we moeite mee. Vooral als het schurende en wringende gevoelens zijn. Die mogen dus niet.
Waarom niet? Kun je ook díe vormen het bestaan gunnen? In jou? Zolang als ze duren? Hoe ongemakkelijk het ook voelt? (Het mooie is: eenmaal hun bestaan gegund, kunnen ze niet ‘blijven’. Dat is de aard van ervaringen gewoon niet.)
Natuurlijk kunnen we zeggen dat het niet zo wijs is om je acties en gedrag te baseren op deze schurende gedachten en gevoelens*. Dat klopt wat mij betreft. Helderheid en wijsheid zit niet in die verkramping, in die schurende en wringende gevoelens. Maar mogen ze er wél zijn, nu ze er toch al zijn?
Dus stel ik nogmaals de vraag in een iets ander jasje: gun je alle vormen hun bestaan? Ook de gedachten, gevoelens, ervaringen in jou? De wetenschap dat het een tijdelijke creatie van het Denken is, heeft dat voor mij een stuk makkelijker gemaakt. Mijn eventuele weerstand (ook al een gedachte!) is gericht op een gedachte. Veel teveel en bovendien zinloos gedoe. Zinloos geweld zou je kunnen zeggen.
Staak die strijd. Leg je wapens neer en (be)leef alles in Liefde!
*angst, slachtofferschap, jezelf verdedigen, irritatie, iets MOETEN hebben (verslaving), boosheid (is ook angst) enzovoorts.
