Aan de hand van 3 principes praten wij over hoe de menselijke ervaring werkt en verwijzen we naar de eenheid daarachter. De menselijke ervaring is wat er zoal beleefd wordt. Elke gedachte, elke sensatie, elke herinnering, elke karaktertrek, elke ziekte, elke relatie, elke blik, elk gevoel, elke droom, elke mening, elk probleem, elke autorit, elk voorval, elk gesprek, elke werkzaamheid, elk dilemma, elk ander mens, elk voorwerp, elke planeet, elke smaak, elke actie, elk concept, elk verhaal, het hele bestaan. Dit alles komt tot stand doordat de illusie gewekt wordt dat er een wereld is.
Één Energie(bron) speelt met Denken in Bewustzijn dat het niet Één is. Misschien zat het zich te vervelen, wie zal het zeggen? Feit is dat er in elk nieuw nu ‘iets’ tijdelijks gecreëerd wordt. En de mindf*ck bestaat eruit dat jij en ik (ook al gedachten) denken dat het écht is, permanent is, en ook nog eens het enige wat er bestaat. Een begrijpelijke vergissing. Tot we er aan herinnerd worden dat we in essentie niet de tastbare creatie zijn, niet de menselijke ervaring, maar de Energie(bron) daarachter.
Wie daar een beetje gevoel voor krijgt zal een ruimte ontdekken waar geen problemen bestaan terwijl de menselijke ervaring zich simpelweg blijft ontvouwen. Op momenten dat je vergeet wie/wat je werkelijk bent (wij noemen dat ‘de verkeerde kant opkijken’), lijkt het leven echter onmiddellijk weer ingewikkeld en problematisch. Vanuit dat ‘niveau’ komen ook alle ‘hoe’-vragen op. Lijken er dingen opgelost te moeten worden. En dan willen we dus eigenlijk knutselen aan een van zichzelf niet-bestaand probleem. Terwijl de oplossing daar nooit (permanent) ligt. Kijk zelf maar.
Heb je eindelijk die felbegeerde relatie, ontstaat er een ruzie of het verlangen dat die ander meer bij je is, of een dilemma rondom kinderen of taakverdeling. Heb je na lang zoeken ‘je passie’ gevonden, vraag je je onzeker af of je daar je geld wel mee kunt verdienen en als je dát dan doet, word je bang om de klanten die je hebt te verliezen. Heb je na lang en hard werken je droomfiguur, voel je je verplicht om de hele dag te controleren hoeveel stappen je hebt gezet en hoeveel calorieën je hebt genuttigd uit angst voor ‘een terugval’. Berust je na een lange strijd in de situatie van je blowende, boze puber, krijg je last van lichamelijke kwalen. Heb je de zaken goed voor elkaar, gaat er iemand dood. One damn thing after another. En voor alles kun je makkelijk een boek met tips of een (ervarings)deskundige therapeut vinden die je helpt ‘er mee om te gaan’ of een oplossing te vinden, maar het leven blijft zo wel een hordeloop.
Tot je je herinnert wie je bent en zo een shift maakt.
Vragen als ‘hoe los ik dit op?’ ‘hoe ga ik hier mee om?’ en ‘wat moet ik in dit geval doen?’ zijn dus eigenlijk niet de ‘juiste’ vragen. Ze gaan over effecten die je wilt manipuleren. Kijk in plaats daarvan naar wie je eigenlijk bent. Lekker simpel. Zo blijft er slechts één, fundamentele vraag over: “wie of wat ben ik?” Waarop je het antwoord diep van binnen al lang weet.
