in mijn Twitterfeed verschijnt een verhaal van een woedende man die in een programma van RTL zat of had gezeten. Hij was zo boos omdat een bepaalde reeks opnames zó gemonteerd was dat het kijkende publiek een verkeerde indruk voorgeschoteld had gekregen. Zowel van hem als van de gang van zaken. Er was drama gecreëerd waar geen drama was en nu speelde er bij de man dus een intern drama dat hij graag naar buiten wilde brengen. “Zo is het helemaal niet gegaan!” wilde hij de wereld laten weten. En ook:”zo ben ik helemaal niet!”
Heel begrijpelijk. We doen dit ook wel eens in het ‘dagelijkse’ leven. Iemand heeft een bepaalde voorstelling van jou of van een gebeurtenis die volgens jou niet klopt. Een voorstelling die in jouw beleving niet de (hele) waarheid is. En dat willen we dan kennelijk graag corrigeren.
We doen het zelfs intern! We maken een bepaalde voorstelling van onszelf (ik ben introvert, niet goed genoeg, onzeker) en op enig moment merken we dat dit beeld van samengeraapte en gemonteerde ideeën niet klopt of niet de hele Waarheid is en dan gaan we dat proberen te corrigeren (in plaats van het beeld gewoon door te prikken als een illusie).
Naar aanleiding van het verhaal van de boze man en die term ‘montage’ vroeg ik me af: zou het zo kunnen zijn dat we altijd en in alle gevallen ‘maar’ een montage van de werkelijkheid zien en ervaren? Een bij elkaar geraapte verzameling gedachten die we tot een beeld of verhaal monteren dat nooit het héle verhaal kan zijn? Zou het zo kunnen zijn dat gedachten per definitie een vertekend beeld inhouden omdat ze uit jouw persoonlijke gedachtesysteem komen?
Het lijkt mij prettig om te realiseren: wat je ook ziet, het is maar een gedachtemontage. Dan hoef je je er ook niet zo druk om te maken.
Afbeelding van Ruben Rubio via Pixabay
