“Ik heb er een dubbel gevoel over” of “het voelt voor mij een beetje dubbel”. Ken je of zeg je die woorden wel eens? Ik hoorde ze laatst ergens uitgesproken worden en toen dacht ik ineens: ‘dat kan helemaal niet’.
Een gevoel is geen dubbellikker. Elk gevoel is een unieke ervaring, een unieke beweging binnen het geheel. Die we vervolgens, uit gewoonte, ons toe-eigenen en een etiket meegeven. Een etiket dat we al kennen. We noemen het gevoel bang, optimistisch of boos. We beschrijven de smaak, zogezegd. En natuurlijk komen er in die rijke stroom van bewegingen allerlei verschillende smaken voor; dat is de menselijke ervaring. Het benoemen gebeurt pas als we daar een plausibel verhaal van of over willen maken. Als we die gevoelens willen duiden, vergelijken en aan elkaar willen rijgen.
We verkeren dan ten eerste in het misverstand dat die gevoelens iets met elkaar en iets met een situatie of gegeven te maken hebben. Dat ze daar iets over zeggen. Een lekker gevoelssmaakje betekent het ene (dit is prima!) en een vies gevoelssmaakje betekent iets anders (dit is helemaal niet prima!) Begrijpelijk dat we, uitgaande van deze verkeerde veronderstelling, in verwarring raken als er in zo’n stroom van gevoelens contrasterende smaken zitten. Logischerwijs komen er dan vragen als: Is deze situatie nu goed of slecht? en: Moet ik nu ja of nee zeggen? op. En blijkbaar de constatering ‘ik heb er een dubbel gevoel over’. Alsof je een bord met aardappels en vlees voorgeschoteld krijgt en vervolgens toevallig een plakje aardappel en een stukje vlees (unieke smaken!) tegelijkertijd in je mond steekt, doorslikt en dan zegt: “Nou, ik weet het niet hoor. Deze hap smaakt voor mij een beetje dubbel”. (Als je heel goed hebt gekauwd ervaar je gemengde gevoelens :-))
Met die beschrijving maken we de boel ingewikkeld. Geven we (veel) gewicht aan de inhoud van gedachten en gevoelens.
Gelukkig kan dat makkelijker. Hoe?
-Door ten eerste te zien dat al die gevoelssmaakjes niets met de situatie of gegeven te maken hebben, maar simpelweg uit verschillende gedachten bestaan. Die misschien razendsnel achter elkaar in het bewustzijn komen waardoor het LIJKT of ze ‘dubbel’ of ‘gemengd’ zijn.
-Ten tweede door eens nieuwsgierig te kijken naar de reden waarom er een verhaal van gemaakt wil worden. Waarom wil je die gevoelens benoemd en geanalyseerd hebben? Waar ben je bang voor? Verkeerde beslissingen? Het niet-weten?
-En uiteindelijk (alles oplossend, dus daar kun je ook gewoon mee beginnen wat mij betreft) door behalve te genieten van al die smaakjes, daar ook voorbij te kijken naar wat je ware natuur is.
