Zodra we gaan zien wat de rol van het denken is in ons leven, is de verleiding soms groot om meer op onze persoonlijke gedachten te gaan letten. Want ze zijn dus blijkbaar belangrijk! En met de focus daarop lijkt wat je zo graag kwijt wilt (dat vele denken) juist erger te worden. Je wordt je er bewust van. Jeetje, wat denk ik veel. De godganse dag door. Herkenbaar? En geef jij jezelf daar ook al voor op je kop zoals sommige van onze volgers? Stop daar maar even mee en doe een stapje terug. Misschien helpt het volgende je om iets verder te kijken dan de herrie in je hoofd.
De rol van het Denken is het creëren van de illusie van deze wondere wereld van de vorm. We kunnen dus letterlijk niet zonder. We zijn er (in deze persoonsvorm) niet zonder. Het Denken is de schakel tussen de eenheid en de miljarden dingen. Een fantastische goocheltruc waar niemand het geheim achter kent. Het transformeert de Waarheid tot een tijdelijke werkelijkheid. Het deelt het neutrale op in zwart en wit en groot en klein en onder en boven en goed en slecht. Het tovert uit het grote Niets iets tevoorschijn, inclusief jou en mij. Jij en ik zijn dus al een gedachte in (van?) een oneindige Bron. Wij hebben als zodanig dan ook persoonlijk niets te maken met die creatie; we zijn er het resultaat van.
Nu lijden we allemaal, in meer of mindere mate, onder het zeer begrijpelijke misverstand dat we niet een gedachte zijn, maar een permanent persoon die gedachten heeft. En door dat eerste misverstand, door het geloof in het afgescheiden persoontje (ego) raken we steeds verder verstrikt en verward. Bijvoorbeeld wanneer we zeggen: ‘ik heb hier veel gedachten over’. Dat zijn wat mij betreft drie stappen de illusie in.
1 Ik
2. heb gedachten
3. over een situatie (die van zichzelf uit niets anders dan gedachten bestaat)
Het zijn drie stappen die je nergens brengen. Hooguit naar nog meer weerstand tegen en knutselen aan de illusie en dat is nog nooit langdurig of waarlijk behulpzaam geweest. De uitspraak ‘ik heb daar gedachten over’ zegt in essentie ‘deze gedachte denkt gedachten’. En ik weet niet hoe dat er voor jou uitziet, maar volgens mij klopt daar geen hout van en kan het veel makkelijker.
Zou je je kunnen voorstellen wat uitsluitend en alleen het (af en toe) doorzien van die eerste gedachte ‘oplevert’? Wat er zou gebeuren als er niet langer zoveel waarde werd gehecht aan of geloofd in de ‘ik-gedachte’ omdat die simpelweg een beweging in een oneindige Bron is? Wellicht zou er hetzelfde prachtige spel overblijven maar dan beleefd in alle vrijheid, zonder onszelf als middelpunt. Wat er ook opkomt en vormkrijgt.
Foto © Rob Tol
