Een hele tijd geleden alweer las ik het boek ‘A universe from nothing‘. Het is gebaseerd, als ik me goed herinner, op een wetenschappelijk geinige hypothese die suggereert dat de totale hoeveelheid energie in het universum precies nul is. Omdat de positieve energie van materie opgeheven wordt door de negatieve energie van antimaterie.

Gebaseerd op een soortgelijke (of dezelfde?) ontdekking hebben weer andere wetenschappers geconstateerd: het universum zou niet moeten bestaan. Daar las ik afgelopen week een (oud) artikel over en ik dacht: dat IS ook zo. Het universum bestaat in wezen niet. Het is een illusie in tijd, ruimte en materie.

Maar de ervaring zegt/leert voortdurend dat er wél iets is! Jij, ik, gebeurtenissen, gedachten, gevoelens, de wereld, een universum. En met deze magische paradox zullen we het moeten doen. Nou ja, doen….als je in wezen niet bestaat, wie zou er dan iets moeten doen? En toch lijkt er van alles te gebeuren! (Ook) zonder (jouw persoonlijke pogingen tot) bemoeienis in welke vorm dan ook.

Kijkend naar een prachtige compilatie van inzichten die door een opleidingsgroep in beeld werd gebracht en ons cadeau gedaan bij hun afscheid las ik: het mysterie is opgelost. Ik ben een mysterie.

En dacht: dat is het dus (en tegelijkertijd niet! 🙂 )

Share This