In de meest recente driedaagse sprak Linda over een hangmat waar je heerlijk in kunt hangen als metafoor voor het Leven zelf, dat jou altijd ‘draagt’. Eerder vergeleek ik dit zelf met een mandje om lekker in te zitten. Ontspannen, met het besef dat er niets mis kan gaan. Ook al denken en geloven we van wel en ook al lijkt het vaak zo te zijn in de wereld van de vorm.
Nu kwam er een ander beeld in me op. Want dat vertrouwen, dat achteroverleunen in liefde om het zo maar eens te noemen, kan eng toeschijnen. Vooral als we heel dichtbij die Universele Liefde komen. Bij de Universele Mind, bij het Licht, bij de Eenheid, de great I AM, of hoe je het ook wilt noemen.
Dan voelt het ineens of we alle houvast kwijtraken. Die had je natuurlijk nooit, maar de illusie was er wel! Dus zijn we bang voor dat grote Niets, want waar blijven WIJ dan? Als persoontje? Lossen we op? Vallen we in een gat, een eindeloze leegte zonder behoeften? Vooral tijdens onze bijeenkomsten die wat dieper ingaan op het begrip van de 3 principes, of bijvoorbeeld de facilitator opleiding, gebeurt dit bij sommigen of op sommige momenten.
In het Engels kun je dan met een prachtige zinsnede geruststellen: ‘oh but darling, you’re just falling into Love!‘ Niet goed te vertalen in het Nederlands, en misschien ook geen correcte weergave van het gevoel waarmee het gepaard gaat. Dus kwam er een andere metafoor en bijbehorend beeld in me op; dat van een valluik.
Eentje waar je, al pratend over de menselijke ervaring en je ware natuur, opstapt en doorheen valt. Zonder ooit een bodem te raken, want Universal Mind is immers eindeloos. In eerste instantie schrik je waarschijnlijk, voelt het als een schok. Je zwaait met je armen en graait met je handen naar houvast aan de randen. Oftewel: je verstand sputtert hevig tegen, voorspelt hel en verdoemenis misschien. Een leven in de goot of het gesticht. Of op zijn minst diepe lusteloos- en onverschilligheid.
En misschien krijg je wat te pakken. Klauwen je vingers vast aan een idee van persoonlijke prestaties, bezittingen, relaties of aanzien. Geen probleem. Je hóeft niet te vallen als je voorkeur (nog) naar een vorm uitgaat. Bovendien kun je je realiseren dat die vorm toch wel blijft bestaan. Erop vertrouwen dat je blijft bewegen; dat impulsen en (heldere?) responsen blijven komen. Hooguit wordt het duidelijker dat het allemaal een illusoir karakter heeft. Al wordt het nóg zo als echt en vast ervaren!
Dus laat je gerust (steeds opnieuw?) vallen.
