Even een waarschuwing: dit is een puur psychologisch stukje. Als heel helder gerealiseerd is dat alles, inclusief wie jij denkt dat je bent, een gedachtecreatie in Mind is; sla deze maar over. You’re good. Fijne dag verder. Als je het geinig vindt om op het niveau van ervaringen hier en daar wat los te pulken en het makkelijker te maken; lees lekker verder. Het kan geen kwaad 🙂 .
Ben je er nog? Goed. Dan ga ik schrijven over de mindfuck van de menselijke ervaring en hoe dat een eindeloze feedbackloop kan worden, zonder dat we het in de gaten hebben. Je zou deze loop misschien zichtbaar kunnen krijgen als je opmerkt dat je denkt of zegt: “ik zie het toch!” Of: “Zo IS het toch!” Of:”Zo BEN ik/jij nu eenmaal (geconditioneerd, getraumatiseerd, geboren, gevormd)”.
Dat is namelijk het perfecte moment om te gaan twijfelen. Of het nu gaat over jezelf, een ander of iets in de wereld; word nieuwsgierig naar de vraag of er een feedbackloop zou kunnen zijn ontstaan.
Zo’n feedbackloop werkt ongeveer zo: je neemt iets waar. Een beeld, een gedachte, een gevoel, een geluid (misschien in de vorm van woorden uit een ‘andere mond of mind’ dan de jouwe?). Van zichzelf is dat volkomen neutraal, maar onze menselijke mind interpreteert het aan de hand van (oud) geloof (je zou ook kunnen zeggen: gelooft het) en maakt het zo persoonlijk. En dat wordt dan weer geprojecteerd, waarna het hele circus opnieuw begint.
Waarnemen – interpreteren – geloven – projecteren – waarnemen – interpreteren – geloven- projecteren – ad infinitum. En misschien heb ik de volgorde of de woorden niet helemaal correct, maar waar het om draait (letterlijk!) is dat het wel handig is dat dit ‘proces’ ergens een halt toegeroepen wordt. Dat de cirkel doorbroken wordt.
Zelf vind ik dat het makkelijkst door de realisatie dat ALLES wat vorm aangenomen heeft uit Denken bestaat en derhalve in de KERN illusoir is. Anders gezegd: dat de tijdelijke realiteit die waargenomen wordt in WEZEN niet waar is. Dat er net zo goed iets anders gezien en ervaren zou kunnen worden, als er een andere waarneming, interpretatie, geloof, projectie zou zijn (en nee, ik hoef niet mijn best te doen om de waarneming te veranderen. Dat is knutselen aan illusies). Ik kan wel, als ik me er bewust van word, stilvallen. Stoppen. Waardoor de loop doorbroken wordt. Daar is een fris moment, misschien zie je iets nieuws en misschien is ‘het’ gewoon weg.
Maar alleen het (h)erkennen van dit systeem kan al voldoende zijn. Al trap je er nog duizend keer in. Geeft niks. Je voelt het vanzelf als je weer in alle onschuld in zo’n feedbackloop verstrIKt raakt. Dan is er opnieuw de gelegenheid om het te zien! En je ware Wezen is zoveel grootser dan dat: het is de ruimte waar het allemaal in plaatsvindt. Nou ja. Eindig ik hier toch nog op dat ‘diepere’ niveau.
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
