Meekijkend naar een golfwedstrijd hoorde ik de commentator iets opmerkelijks zeggen. Ik vond het zó tekenend voor hoe we gewend zijn naar onze ervaringen te kijken, naar onze gevoelens en gebeurtenissen, dat ik het even met je deel.

Het was zondag en dus de vierde en laatste ronde van een golftoernooi dat zich afspeelde in de Verenigde Staten. In beeld verscheen een golfer die heel goed had gepresteerd die dag en nu klaar was met de wedstrijd. Hij had veel ‘birdies’ gemaakt. De reporter was er enthousiast over en bekeek alle scores van deze golfer over de afgelopen dagen.

Er waren drie prima rondes gespeeld maar op zaterdag een wat mindere, zo constateerde de commentator en hij zei: “dat is dus de ronde die even geanalyseerd moet worden” Is het niet grappig? En doen we in het dagelijks leven niet vaak hetzelfde?

Alles wat ‘goed’ gaat, lekker voelt, makkelijk loopt; fijn. Daar hoeven we niet naar te kijken. In dit voorbeeld: drie prima rondjes golf. Maar als het schuurt en wringt, als er een wat minder rondje golf wordt gespeeld of een minder prettige ervaring is geweest, moeten we ineens gaan analyseren! Hoezo dan? Willen we die ervaring misschien achteraf fiksen? Willen we dit voorkomen in de toekomst? Zijn we zó bang dat het ‘mis’ gaat?

Dat laatste is een garantie dat je angstig en geforceerd gaat golfen. Of leven. Lijkt me contraproductief.

Is het niet logischer om ons simpelweg te realiseren dat leven in de menselijke ervaring bestaat uit contrasterende gebeurtenissen en gevoelens? Uit ups en downs? Kunnen we in die wetenschap ontspannen spelen?

Mooi.

Dan mag alle analyse achterwege worden gelaten en is het leven weer een stukje makkelijker.

Foto © Rob Tol