De mens is meestal gesteld op z’n comfort. We willen ons ‘goed’ voelen en daar is niets mis mee. Ik ben de laatste die zal zeggen dat je uit je comfortzone moet, want die zone is verzonnen en de jij die eruit zou moeten ook. Goed.
Toch ontdekte ik laatst weer iets op dit gebied. Afgelopen zomer ging ik een paar keer zwemmen in een meertje in de buurt en ik merkte weer dat ik erg genoot van de bewegingen en het water. Dus bleef het niet bij die paar keer. Ik ging af en toe, en op dit moment regelmatig, ’s ochtends zwemmen. Uiteraard wordt het water steeds kouder, het is nu tien graden, maar ik blijf het (tot nu toe) heerlijk vinden. Morgen is dat wellicht anders, en da’s ook prima. Dan houd ik er gewoon mee op. Geen idee, geen probleem.
Een paar mensen vroegen laatst in dit kader of het niet vreselijk was om ‘erdoor’ te gaan. Of dat moment van de eerste onderdompeling niet naar voelde. Oncomfortabel. Daar heb ik bij de eerstvolgende zwemsessie even opgelet. Wat ik opmerkte, en waar ik in dit blog dus over wil schrijven, is het volgende; kennelijk zit er geen schrikreactie in mijn lijf als ik het meertje inloop. Er wordt niet naar adem gehapt en het aardepakje verkrampt evenmin. Zoals mijn Jongste járen geleden zei: ‘jij schrikt nergens van’. Dit is niet waar (try me), maar over het algemeen is het aardepakje inmiddels wel een stuk vaker en dieper ontspannen dan ‘vroeger’ en worden stressreacties véél minder snel uitgelokt. Vanzelf.
En mijmerend hierover dacht ik: dit is eigenlijk een mooie metafoor en ook de makkelijke manier om te ervaren dat je altijd al oké bent. In zowel het comfortabele als het oncomfortabele. Onder die tegenstellingen.
Sommige mensen denken dat hun oké zijn of blijven uitsluitend zit in het comfortabele en beperken daarmee hun bewegingsvrijheid. Er worden dingen vermeden (koud water!) om ongemak te voorkomen. Om warm te blijven, zogezegd. Niet vliegen vanwege vliegangst, bijvoorbeeld. Niet naar een feestje gaan om niet overprikkeld te raken enzovoorts.
Andere mensen menen dat je het oncomfortabele juist op moet zoeken om het ‘de baas’ te worden. Dan MOET je ineens in een ijsbad, in een vliegtuig of voor publiek spreken. Aan de desensibilisatietherapie. Met een doel: ergens vanaf komen of iets bereiken. En allerlei instructies voor ‘hoe je dat moet doen’.
In mijn beleving kan het dus veel makkelijker en natuurlijker. In plaats van deze twee geforceerde uitersten, die vaak ook steeds gekker moeten (je opsluiten in je kamer of in je onderbroek de Mont Blanc op) kun je gewoon beseffen dat de mogelijkheid bestaat dat je niet schrikt van welke ervaring dan ook, inclusief eventuele schrik. Comfortabel of oncomfortabel. Dat je gewoon rustig kunt ‘doorlopen’ in het leven, wat er ook gebeurt of gedacht of gevoeld wordt. Doen wat er te doen valt en voelen wat er te voelen valt zonder dat je adem wordt ingehouden en zonder te verkrampen.
En het kan allemaal zonder specifieke techniek of instructie, VANZELF, zoals gezegd, met begrip van de 3 principes. Als je WEET dat elke ervaring een samenspel is van Mind, Consciousness en Thought (en dus niets om bang voor te zijn, ook omdat ze niet eens ‘van jou’ zijn) wordt dat vanzelf mogelijk. Heel natuurlijk ook.
Voor mij voelt dat niet als iets (kou, pijn) persoonlijk gaan zitten ‘verdragen’, maar diep van binnen weten dat het zogenaamde persoontje en alle bewegingen daarvan al gedragen wordt. Dan gaat de rest vanzelf. En wordt er wel of niet gezwommen.
