We kennen de term binge-eating: je bij tijd en wijle volproppen met onmogelijke hoeveelheden, bij voorkeur vet en zoet, voedsel. We kennen ook de term binge-drinking: je bij tijd en wijle vol laten lopen met onmogelijke hoeveelheden alcoholhoudende dranken. En ik wil hier en nu graag de term binge-thinking introduceren: je bij tijd en wijle bezig houden met onmogelijke hoeveelheden, bij voorkeur onzekere en angstaanjagende, gedachten.
Even googlen leerde mij dat ik niet de eerste ben die deze combinatie van woorden heeft bedacht, maar dat mag de pret niet drukken.
Het lijkt, net als bij andere verslavingen, of je machteloos slachtoffer bent van een dergelijke beweging. Maar is dat zo? Natuurlijk; gedachten komen spontaan op, uit het Niets. In je bewustzijn. Als een energiebeweging of -patroon, zou je kunnen zeggen. Maar is er niet een klein beetje ruimte, een fractie van een seconde misschien, te vinden vóór die gedachten? Of ertussen? Is er niet altijd het gegeven dat je je bewúst bent van zo’n reeks gedachten? Dat het bewustzijn er dus óók altijd is?
Van veel mensen die een ‘misdaad’ hebben gepleegd is bekend dat er tussen de impuls en de handeling vaak een klein stemmetje zegt: ‘doe maar niet joh’. En nu wil ik binge thinking zeker niet als misdaad aanmerken, maar is het niet op z’n minst wat eh….. onhandig? Uiteraard onschuldig en voortvloeiend uit een misverstand, maar toch.
Is of voelt het overmatig denken misschien net zo ‘verslavend’ als het mateloos drinken en het overeten? Levert het net zo’n ‘high’ op? Geeft het je gewoon iets te doen? Is het wellicht een goedkope vervanging van het drinken en eten? Denken kost immers niets… Hooguit je gemoedsrust!
Persoonlijk vind ik dat een veel te hoge prijs. Jij?
Afbeelding van John Hain via Pixabay
