Er gebeuren in een mensenleven wel eens dingen die we niet willen. Er ontstaat situaties waar we niet voor zouden kiezen, als we het voor het kiezen hadden.
Je bedrijf gaat failliet, je kind blijkt niet binnen de lijntjes van de maatschappij te kleuren, je partner gaat er vandoor, je wordt ontslagen, je moeder gaat dood, je wordt mishandeld of ernstig ziek. Leven is een contactsport, zei een wijze man ooit. En hoe je zo’n situatie ook beleeft, het leven gaat ook altijd weer verder. Wat er ook gebeurt of wat er ook gebeurd is. Misschien anders dan gedacht of verwacht, maar toch; verder.
Vaak neemt degene die iets dergelijks overkomen is, de gebeurtenis mee in zijn hoofd, in de vorm van herinneringen. Dat vinden we normaal. Het is een trauma, zegt men. Het blijft een litteken. Een teer of gevoelig punt. Het moet een plekje krijgen. Er dient wellicht therapie aan te pas te komen om de herinnering te ‘neutraliseren’ of ‘positief te her-imprinten’, zodat je er in het huidige moment niet zo’n last meer van hebt als de gedachte aan dat ene moment of die ene situatie zich weer eens aandient.
Dat kan en mag anders. Makkelijker. Als je wilt, natuurlijk hè. Zo’n gebeurtenis kan namelijk een fantastische gelegenheid zijn om voor eens en voor altijd in te zien hoe de menselijke ervaring werkt. Dat je in elk moment slechts kunt ervaren welke gedachte er speelt en niet de situatie. Als je er middenin zit, maar ook naderhand. Er kan gezien worden dat alles wat gebeurd is op dit moment niet meer en niet minder is dan een gedachte die je door de tijd heen hebt meegenomen. Als die gedachte (herinnering) in je bewustzijn komt, ervaar je (weer) de bijbehorende gevoelens. En die gevoelens mogen (moeten?) gevoeld worden, maar ze zijn niet wie jij bent. Ze kunnen jouw kern niet raken en niet beschadigen. Dat hebben ze ook nooit gedaan.
