Vandaag is er gedoe over hoe ons arme 21e-eeuwse mensenbrein de wereld niet meer aankan. We worden depressief van alle prikkels en informatie, stelt een psychiater in een nieuw boek. En ik vraag mij toch in alle ernst af hoe dat kan. Want de vraag is: wie of wat creëert dan die wereld? Wie of wat projecteert die wereld? Hoe ervaren wij die wereld?
David Bohm, een beroemd kwantumfysicus, zei ooit: “thought creates our world and then says I didn’t do it”. En daar is mijn variant nu op: Het denken creëert onze wereld en zegt dan ‘ik kan ‘m niet aan, ik word er depressief van’.
Het wordt hoog tijd om uit de slachtofferrol te stappen en te zien dat het denken de basis vormt van alles. Dat we een gedachte nodig hebben om onze wereld met al zijn ‘prikkels’ überhaupt te kunnen ervaren. Dat we derhalve ook alleen kunnen lijden onder onze gedachten. En ook: te ervaren dat die gedachten van voorbijgaande aard zijn. Zeker als wij ons er niet zo mee bezig houden.
Laten we díe shift nu eens maken.
