In een poging de organisatiestructuur te vernieuwen en te verbeteren, werken sommige bedrijven tegenwoordig met Zelfsturende Teams. Het idee is dat deze teams zelf de eigen doelen en werkwijze bepalen. De teamleden zijn gezamenlijk verantwoordelijk voor taken en activiteiten. Binnen het team is meestal geen leidinggevende; teamleden pakken zelf de coördinatie van taken op zich. Prachtig. We spraken een tijdje geleden iemand die naar tevredenheid zo werkte in een IT-bedrijf. Wat hij wel opmerkte was dat veel teamleden deze zelfsturing opvatten als een grote verantwoordelijkheid. Iedereen voelde zich genoodzaakt om overal over mee te praten. De IT-er moest zich ineens bemoeien met de financiën en de accountant met technische zaken. Want als het mis zou gaan, hadden zij daar zelf op aangestuurd! Bij zelfsturing is er geen management dat je de schuld kunt geven van ‘blunders’. En dat idee/ gevoel van verantwoordelijkheid leverde dan weer stress op. Logisch.
Al mijmerend over dit fenomeen zag ik zo’n zwerm spreeuwen voor me. Die zich als één organisme door de lucht beweegt. Helemaal in flow, prachtig om te zien. Van links naar rechts, in opperste harmonie. Er heeft geen spreeuw een leiderschapscursus gevolgd of een managementopleiding afgerond. Er is geen spreeuw die protesteert, bijzonder wil zijn, zijn eigen weg per se wil volgen, twijfelt over de te vliegen route of aan zijn rol in het geheel. Er staan geen afspraken op papier en er zijn geen protocollen vastgelegd. Nergens voor nodig. Zo’n vlucht ontvouwt zich naar mijn bescheiden mening vanzelf en daar zit een aanwijzing in over de eenheid achter het leven. Hoe dat één groot(s) gebeuren is. Eén creatie vanuit een allesomvattende Energie waar wij ook onderdeel van zijn.
En ik vergeleek zo’n zwerm spreeuwen in mijn fantasie met een team medewerkers, met een bedrijf, met een bevolkingsgroep en uiteindelijk; met de mensheid, als je helemaal uitzoomt. Waargenomen als allemaal aparte vormen, maar in essentie één. Maar dat vergeet de mens vaak omdat de illusie van afgescheidenheid zo hardnekkig is. We voelen ons een individu en denken vervolgens ons leven (en werken) te kunnen managen. Er ontstaat in alle onschuld het idee dat we een persoon zijn die de dingen zelf kan sturen. Soms lijkt dat ook te lukken, hè? We bereiken een bedacht doel. We slagen in een missie. Op andere momenten speelt zich iets anders af dan we wilden, en dan voelen we dat we gefaald hebben en mislukt zijn. We wanen ons verantwoordelijk voor het verloop van het leven en dat drukt zwaar op onze schouders. Verantwoordelijkheid voor het leven van onze kinderen. Verantwoordelijk voor voldoende financiën. Verantwoordelijk voor ons lijf met eventuele ziektes. Maar is dat wel waar en kan het wel?
Natuurlijk moet je het idee van Eenheid niet van me aannemen als een goed of aantrekkelijk concept. Je zou je wel kunnen afvragen of je je de de laatste tien minuten bezig hebt gehouden met je hartkloppen? Met je bloedsomloop? Met je spijsvertering? Heb je je ademhaling wel op gang gehouden of heeft dit allemaal volledig vanzelf plaatsgevonden? Ook vannacht, toen je sliep? Als je dit leest, waarschijnlijk wel. En waar ligt de grens dan tussen wat er zich simpelweg afspeelt en ontvouwt en waar wij het stuur overnemen en de boel gaan regelen en controleren? Kunnen we daar een scheidslijn in ontdekken of bestaat die eigenlijk alleen in ons brein? Durf je dieper te kijken?
In veel Oosterse filosofieën en ook in het paradigma van de 3 Principes ligt de uitnodiging om te ontdekken wie je nu werkelijk, in essentie, bent. Dat menselijke individu of iets grootsers? De manifestatie of het manifesterende? De vorm of het vormloze? Zoals de vogel wordt gevlogen in zo’n zwerm, zou de mens niet simpelweg geleefd kunnen worden?
Durf ook verder te kijken dan wat er in eerste instantie misschien als angstige gedachten opkomt in deze verkenning. ‘Als ik de touwtjes niet in handen neem, blijft dat lijf in bed liggen, hoor!’ (Het is wel grappig om te zien dat peutertjes, die het idee van de oppermachtige ‘ik’ nog niet hebben aangenomen, zelden lusteloos in een hoekje hangen. Zo’n peuter is juist nieuwsgierig, onderzoekend, wil op ontdekkingstocht want alles is nieuw in elk moment.) Of: ‘zonder mijn doelen serieus te nemen en hard te werken kom ik natuurlijk nergens!’ (Kijk eens naar de vloeiende beweging van die spreeuwen.) Ik ben benieuwd wat je ziet.
