Er zijn twee manieren om het leven te leven. De eerste is alsof je een afgescheiden persoontje bent. Een poppetje dat zich staande moet zien te houden in een grote en soms boze buitenwereld. Een aardepakje dat nooit goed genoeg is, nooit voldoende weet, altijd houvast nodig heeft in de vorm van kennis, advies en goede ideeën. Het leven is dan vaak serieus, er zijn zware onderwerpen en grote verantwoordelijkheid om dat leven op de juiste manier in te richten en te leiden. Om onze kinderen op een goede manier op te voeden. De best mogelijke persoonlijk keuzes te maken, rekening houdend met iedereen om ons heen, vooral degenen die ons lief zijn, en zo goed mogelijk gebruik makend van ons intellect.
De tweede manier is leven met het besef dat er in essentie één Universele levensenergie is die zich uitdrukt in een oneindig aantal vormen, waaronder het idee van ‘ik’, ‘jij’, onze lichamen, ‘de natuur’ en de triljarden voorwerpen die tezamen een wereld lijken te zijn. Die uitdrukking is illusoir en tijdelijk maar lijkt oh zo echt omdat het Denken in samenspel met het Bewustzijn er een driedimensionale realiteit van maakt en het lichaam is toegerust met een set zintuigen waardoor dat beleefd wordt. Het ikje geeft er taal en betekenis aan. (Wij beschrijven dit aan de hand van 3 principes) Met dit besef is leven één grote flow. Lost het persoonlijke op in het Universele. Is alles ‘wat is’ een wonder en niets blijvend. Schijnt die oneindige intelligentie, we noemen het ook wel pure Liefde, door in ons wezen en herkennen we het in alles en iedereen. Komt er groot vertrouwen, lichtheid in het bestaan en helderheid in het handelen. Vallen concepten weg omdat ze compleet overbodig zijn geworden.
Het verschil tussen deze twee is slechts één gedachte. En nee, je kunt niet bewust kiezen tussen het ene idee en het andere. Wie zou er moeten kiezen? De grootste valkuil bestaat er nu juist uit dat je begint te vechten tegen de ene ervaring en te verlangen naar de andere. Al is ook daar niets mis mee, want ook dát is onderdeel van het wonder.
Maar er kan wel een groeiend besef of begrip ontstaan dat het werkt zoals het werkt en dat daarom alles is zoals het is en geen persoonlijke identificatie of inmenging behoeft. We zien het vaak ontstaan in de gesprekken die we voeren. En dat groeiend besef betekent een afbraak van het persoonlijke en daarmee van de zwaarte van het bestaan.
