Terwijl mijn was draaide in de wasmachine bij het benzinestation (ze maken het ons zwervers ook steeds makkelijker!) dronk ik een heerlijk kopje koffie en pakte een plaatselijke krant van de leestafel. Er stond een artikel in over een park in Amersfoort. De gemeente meldde maatregelen te gaan nemen om het veiligheidsgevoel rondom het park te verhogen. Ik las een aantal interessante zinnen:
‘Ondanks dat cijfers aantonen dat het gebied rondom de Hoolesteeg niet ‘gevaarlijker’ is dan andere plekken in de stad wordt er toch actie ondernomen. Waar het gevoel van onveiligheid vandaan komt is moeilijk te benoemen. Ook Kees Kraanen kan zijn vinger er moeilijk opleggen, al wil hij er wel graag mee aan de slag. “Ikzelf vind het een prima gebied, maar je hoort toch dat anderen daar anders over denken. Dat gevoel moet je serieus nemen en proberen weg te nemen.”‘
Dit hele verhaal was een schitterende verwijzing naar hoe wij in de westerse wereld gewend zijn om ‘ongemakkelijke’ gevoelens in het algemeen te benaderen. Tenminste…zolang we over de herkomst van die gevoelens in het duister tasten, zoals de politicus en andere betrokkenen in het artikel. (‘Waar het gevoel van onveiligheid vandaan komt is moeilijk te benoemen’.) Zolang we niet weten dat er in elk moment simpelweg een ervaring wordt gecreëerd doordat er een continue stroom gedachten en gevoelens opkomt in het bewustzijn. Zolang we ons niet realiseren welk systeem er speelt gaan we op zoek naar een andere, ons plausibel lijkende oorzaak van die ervaring. Op plaatsen waar die nooit te vinden is. In het verleden, in omstandigheden, in omgevingen, in statistieken, in het park, in de toekomst, in onszelf. Of, zoals blijkbaar in Amersfoort, we vermoeien ons daar niet al te lang mee omdat er geen cijfers of omstandigheden aan te wijzen zijn, en gaan rechtstreeks naar de ‘oplossing’. (‘..wordt er toch actie ondernomen.’) Gaan we knutselen aan een beleving, aan een park, aan een omstandigheid of onszelf. En dat allemaal omdat we gedachten en gevoelens serieus menen te moeten nemen. Alsof ze echt iets te melden hebben over de wereld, in plaats van dat ze een illusoire wereld inclusief een ‘ikje’ creëren.
Zoals men in het geval van bijvoorbeeld een eetstoornis doet. Vaak wordt in therapieën enerzijds gegraven in de oorzaak van gevoelens. Waar komt toch het gevoel van niet mogen bestaan of niet goed/perfect genoeg zijn vandaan? Iedereen om de ‘patiënt’ heen denkt daar toch anders over! (‘Ikzelf vind het een prima gebied’). We nemen die gevoelens enorm serieus en proberen ze weg te nemen. Door eindeloos gedachten om te buigen en/of iets met de opkomende gevoelens te doen. Al is het maar ’toelaten’. Maar zo heb je het ene gevoel en die specifieke gedachte nog niet uitgebannen of omgebogen en er komen alweer nieuwe op waar je weer mee aan de slag moet. Vaak zien we dan door de bomen het bos niet meer en krijgt de mens ‘levenslang’, qua label. En het kan en mag zoveel makkelijker. Zoveel diepgaander ook.
In plaats van van ‘niet goed genoeg’ naar ‘goed genoeg’ om te buigen. In plaats van eindeloze uitpluisprocessen in welke richting dan ook; zie wie je bent achter die tijdelijke, illusoire gedachten, gevoelens, realiteiten.
Dat is niet deze eindeloos opnieuw opkomende gedachte. Niet dit steeds weer gecreëerde gevoel. Niet dit tijdelijke lichaam. Niet deze omstandigheid. Niet deze rol, deze relatie, deze positie. Niet dit bezit of gebrek. Niet deze veranderlijke realiteit. Niet deze omstandigheid. Niet deze leeftijd en naam, dit gender. Niet deze vorm. Niet dit levensverhaal. Maar wat er overblijft als dat allemaal gezien is voor wat het is. Wat we niet kunnen omschrijven, maar als we een poging doen is dat met woorden als ‘stille ruimte’. Niets en alles tegelijkertijd. Puur potentieel. Oneindigheid. Onvoorwaardelijke Liefde.
Met dat besef kan het leven in de vorm voluit, vrij en vreugdevol gespeeld worden. Serieus! 🙂
