Ik zie op Facebook en in app conversaties regelmatig zinnen geschreven worden met een paar puntjes erachter. Misschien doe ik het zelf ook wel eens 🙂 ). Vanmorgen vond ik dat ineens grappig. Wat bedoelt de schrijver eigenlijk met die puntjes? Ik las een paar van die berichten en ik kan er totaal naast zitten hoor, maar mijn conclusie was dat er een uitnodiging inzat om betekenis in te vullen waar die puntjes stonden. Een verhaal eraan vast te knopen. Een mening te delen.
Met de puntjes worden van zichzelf eenvoudige mededelingen ineens ‘betekenisvol’ gemaakt. Bijvoorbeeld: ‘klant X heeft weer gebeld…’ is geen simpele kennisgeving van het ontvangen telefoontje. En: ‘vandaag tien jaar geleden…’ bij een foto van een overleden persoon is geen neutrale constatering van een datum. De toevoeging ‘maar toch…’ geeft aan dat er eigenlijk een heel verhaal achteraan zou moeten komen. In de puntjes van ‘Piet gaat bij me weg…’ zit een wereld van emotie, van welke aard dan ook. Diep verdriet of grote opluchting, wie zal het zeggen.
Een reeks puntjes achter een zin houdt betekenis, verhalen en meningen in waarmee we het leven vaak onnodig ingewikkeld maken. Die ene klant belt en we vinden daar wat van (puntje, puntje, puntje). De datum wordt herkend als een sterfdatum en we voelen er iets bij (puntje, puntje, puntje). Is dat erg? Nee, en aan de andere kant; er heeft ons nog nooit iemand gevraagd of we konden helpen om zijn/haar leven moeilijker te maken. We verlangen massaal naar eenvoud, ontspanning en ruimte, maar zien vaak niet dat we iets doen wat dat in de weg staat. Met onze betekenissen, verhalen en meningen. Al dan niet schriftelijk uitgedrukt in een reeks betekenisvolle puntjes.
Wij wijzen er dan graag op, dat dit allemaal in je conceptuele brein gebeurt. In je hoofd. En dat je die betekenissen, verhalen en meningen niet serieus hoeft te nemen of zelfs maar hoeft te geloven. Dat de eenvoud, ontspanning en ruimte achter de punt teruggevonden worden. Niet door krampachtig geen betekenis meer te geven, verhalen af te breken of meningen in te slikken, maar door het inzicht dat het écht overbodige ruis is. Dat is als het verschil tussen met veel moeite en weerstand en volgens een strak stappenplan je huis op ruimen of vrolijk spullen wegdoen waarvan je echt weet dat ze niets bijdragen. Dat laatste gaat als vanzelf.
Lekker makkelijk. Punt.
