Elke ervaring begint en eindigt ‘hier’ zeg ik wel eens, en dan wijs ik meestal naar het lijf dat we gewend zijn Angela te noemen. En toch is dat aardepakje niet wat ik bedoel met ‘hier’ of ‘van binnen’. Als ik naar mezelf wijs, bedoel ik eigenlijk ‘dit uitgangspunt’. Of ‘deze ruimte’. De ingang voor alles wat ervaren wordt. En wees gerust; elke omschrijving daarvan gaat uiteindelijk mank, dus je hoeft niet te proberen om de juiste term te vinden.
Omdat er geen correcte omschrijving is, is het zó makkelijk om iets te verstaan wat niet bedoeld wordt. Iets te interpreteren volgens je eigen kaders. Regelmatig schrikken mensen dan ook van deze ‘boodschap’ omdat begrepen wordt dat men als aardepakje hoogstpersoonlijk verantwoordelijk is voor wat er zoal gedacht, geloofd, gevoeld en anderszins beleefd wordt. En direct daarop volgt dan de neiging om te gaan verbeteren. Aan het knutselen te slaan met het idee “als ik dit allemaal zélf verzin/ creëer, dan moet ik wel wat beters verzinnen of creëren.” En hup, daar gaan we de weg van zelfverbetering of persoonlijke ontwikkeling op. Een beweging naar buiten. Daar willen wij dus niet heen.
Mijn suggestie is; kijk bijvoorbeeld eens naar het moment dat je ’s ochtends wakker wordt. Misschien ontdek je een heel klein stukje ruimte tussen het ontwaken en het moment waarop de wereld aan jou verschijnt.
De wereld waarin het lichaam leeft. En je checkt misschien hoe die voelt vandaag. Moe of energiek. Pijnlijk of prettig.
De wereld waarin tijd een rol speelt. En je checkt misschien hoe laat het is en welke afspraken je hebt. Je checkt wat voor dag het is en trekt misschien daar onmiddellijk conclusies uit. Het concept zondag levert een ontspannen gevoel op (tenzij zondag jouw ‘werkdag’ is). Vaststellen dat het je verjaardag is genereert een blij gevoel (of weerstand als je niet van verjaardagen houdt).
De wereld vol concepten, denkbeelden en ideeën waarvan sommige je blij maken en sommige afschuw opwekken.
De wereld van de vorm met al zijn contrasten; hij ontstaat in jou, als jou, door jou heen (geen enkele beschrijving klopt) en we zien ‘m voor de waarheid aan en nemen ‘m heel serieus. De wereld die er niet was in die splitseconde ‘niets’ tussen het wakker worden en de totstandkoming ervan.
In de ruimte tussen die twee momenten; bestaat de wereld van de vorm daar/dan wel? Voordat de eerste gedachte en het eerste gevoel opkomt; is er wel een ervaring? Kijk daar eens naar. Vraag je dat eens af, zonder een intellectueel antwoord te willen. Waar ontstaat de wereld, jouw wereld, elke ervaring? Waar bevindt die wereld zich?
En natuurlijk kunnen we naar buiten wijzen. Naar het lichaam, naar de ander, naar een situatie, een voorwerp of een concept, maar wie of wat wijst er dan? Wie neemt die wereld waar of liever; waar wordt het waargenomen?
Tot nu toe luidt mijn antwoord steeds ‘hier’. Zonder dat ik daar een locatie of mijn lijf mee bedoel. Dit ‘hier’ is een tijdloze, vormloze, stille ruimte. Noem het Bewustzijn, noem het Eenheid of geef het geen naam omdat het toch allemaal de lading niet dekt.
Kijk eens wat daar te ontdekken valt. Wederom zonder analyse of poging er een goed, kloppend verhaal van te maken. Het houdt een 180 graden draai in. Een beweging naar binnen. Een totale omkering en misschien ontwenning van de gewoonte de wereld ‘daarbuiten’ de schuld of de credits te geven voor je ervaring.
