Laatst las ik een reactie op een van onze blogs. Het was een veel gebezigde uitdrukking, vooral in ‘spirituele'(?) kringen en voor iedereen die geïnteresseerd of zelfs opgeleid is op het vlak van psychologie. ‘En toch voelt het zo.’ Daar wilde ik vandaag eens dieper op ingaan.
Als je jarenlang ‘in je hoofd’ hebt geleefd en op je intellect hebt vertrouwd en daar een beetje in vast bent gelopen of volledig door bent gecrasht, kan het heel verleidelijk zijn en logisch lijken om dan over te schakelen naar alles ‘op je gevoel’ doen. Het lijkt een stap vooruit en toch zit er wat mij betreft een flinke adder onder het gras. Zeker als je constant die gevoelens gaat zitten monitoren en uitleggen.
Want gevoelens zijn in mijn optiek net zo willekeurig en onbetrouwbaar als gedachten. Waarom zou je die serieus nemen? Bovendien zijn ze nergens aan gekoppeld. In de zin ‘en toch voelt HET zo’ lijkt het of er iets is (HET) waar een gevoel aan verbonden is. Een gebeurtenis of een situatie. Maar is dat ook zo? Levert een bepaalde gebeurtenis of situatie automatisch, altijd en voor iedereen dezelfde gevoelens op?
En natuurlijk kunnen we ook nog de ‘maar voor MIJ voelt het zo’ in de strijd gooien. Dan hebben we echter simpelweg te maken met het beschermen van een ikje, een persoonlijke mening of oordeel. Die per definitie al niet waar kan zijn.
Zelf concludeer ik dat er simpelweg gedachten en gevoelens opkomen en weer gaan in een eindeloze stroom. Die nergens iets mee te maken hebben en waar niets mee gedaan hoeft te worden. Die geen waarde toegekend hoeven krijgen of onderscheiden hoeven worden als ‘goed’ of ‘slecht’.
Dan kunnen we gelijk ook ophouden om ons bij alles af te vragen ‘of het wel goed voelt’ of na een beslissing mee te delen ‘het voelde gewoon goed’. Voor een junk voelt een shot heroïne ook fijn. In het eerste geval (voelt het wel goed?) hebben we te maken met onnodige analyse; er wordt immers gewoon bewogen. En in het tweede geval (het voelde gewoon goed!) is het een leuke zoethouder en goed verhaal om onszelf en anderen te vertellen nadat er bewogen is. Mosterd na de maaltijd en daarmee ook overbodig.
Leven speelt zich af. Ervaren en beleven is wat er gebeurt. Beslissingen worden genomen. Gedachten en gevoelens komen voorbij. Op het moment dat het geconstateerd wordt, is het al gecreëerd. En dat heeft, in alle helderheid, geen enkele verklaring of analyse of idee erover nodig. Makkelijk hè?
