Deze week hoorde ik in diverse varianten gezegd worden dat wat er zich afspeelde wel acceptabel was (dat klonk al grappig in mijn oren; het heeft zich kennelijk afgespeeld en het wel of niet acceptabel vinden is volkomen overbodig), maar de manier waarop werd niet gewaardeerd. Ik vond het een interessante insteek en voer voor een blogje.

Hoe werkt dit? Ik schud een paar willekeurige voorbeelden uit mijn mouw. Je vraagt je kind een mes aan te geven en dat doet het (het resultaat is dat jij dat mes hebt) maar je vindt dat het kind er niet de juiste blik of houding bij heeft (de manier waarop!). Of je klant besluit niet langer je klant te willen zijn (het resultaat is dat jij een klant minder hebt) maar je hebt een mening over het woordgebruik of de opgegeven reden in zijn of haar afscheidsmailtje (de manier waarop!). Of je partner stuurt een appje om te vertellen dat hij of zij niet meegaat op dat weekendje weg (het resultaat is dat je zonder hem of haar gaat. Of niet.) maar je oordeelt dat hij of zij dit via een andere weg had moeten doen (de manier waarop!).

Het ‘ikje’ wil zo graag op een bepaalde (speciale?) manier behandeld worden, gezien worden of gerespecteerd worden en verwacht dan ook dat andere ikjes daar rekening mee houden. Het wil dat anderen zich aan zijn of haar normen van ‘normaal’ houden. Want anders is het ver-ont-waard-igd. Voelt het zich niet waardevol genoeg? En zo leven we in een compleet overbodige gedachtewereld van meningen, verhalen, voorkeuren en oordelen waar we eigenlijk uitsluitend te maken hoeven hebben met ‘feiten’ die zich voordoen. Het mes wordt aangegeven. De klant vertrekt. De partner gaat niet mee. Eenvoudig.

Share This