We hebben allerlei grenzen in tijd en ruimte verzonnen. Niets mis mee. Zo hebben we dat afgesproken om praktische redenen. Oud en nieuw bijvoorbeeld. Het is best handig om met z’n allen dezelfde kalender te hanteren. We kunnen zo’n datum gebruiken om afspraken te maken of als excuus voor een gezellig samenzijn of een groot feest. Ons hele leven trekken we echter continu minder nuttige, imaginaire grenzen.

Met betrekking tot leeftijden bijvoorbeeld. We noemen onszelf of anderen ’tiener’ en hebben daar direct een beeld en betekenis bij. Zo ook voor twintiger. Dertiger. Veertiger. Vijftiger! Vrouw-in-de-overgang!! Man-in-midlife-crisis!!!

Voor gebeurtenissen die we als belangrijk zien, doen we hetzelfde. We maken daar een grens van in ons hoofd. We zeggen dan bijvoorbeeld dat we ‘helemaal opnieuw moeten starten’ na een relatiebreuk, een faillissement, een ontslag, het uitvliegen van je kinderen, de dood van een geliefde naaste. We praten over een leven ‘voor’ en ‘na’. Allemaal rondom zo’n verzonnen grens.

Terwijl we zo’n grens van zichzelf niet kunnen ervaren. Omdat ‘ie er in wezen niet IS. Wat we in elk moment ervaren is ons begrensde denken. Met dat denken trekken we die grenzen; met dat denken geven we daar ook betekenis aan. Zetten we het in een al even bedachte tijd.

Dat mag makkelijker.

Leven is wat je bent. Nu, nu en nu. Een constante stroom van energie die schijnbaar door een aardepakje beweegt. De grenzen van dat leven en binnen dat leven zijn 100% verzonnen door je denken. Dat creëert het (levens)verhaal. Zet het op een begrensde tijdlijn. Met een begin; de conceptie of de geboorte als openingszin. Met een (levens)einde; de dood als slotzin of wellicht pauze, afhankelijk van wat je gelooft. En in dat verhaal verzinnen we blijkbaar hoofdstukken. Over de tiener, de vijftiger, de man zonder werk, de weduwe. En dat mag.

Maar als het verhaal begint te wringen of schuren, is er iets te beseffen. Als je de conceptuele grenzen ervaart als een vast gegeven in plaats van een vloeibare gedachte, is het enorm verlichtend om je te realiseren dat we dat verhaal niet ZIJN, maar in elk moment SCHRIJVEN. Verzinnen. Conceptualiseren. Met ons denken.

Share This